Nierówne myśli

Aortą płonie gorąca krew,

a myśli nierówno 

opadają taflą mgły,

odsłaniając Ciebie.

Próbuję złapać oddech,

błękitną skórę pożera ogień.

Tempo tak szybko rwie,

gubią się neurony,

gdy usiłuję dotknąć

tętna twej wypowiedzi.

Pozostawia niedosyt,

ukrywam wieczne pragnienie.

Uśmiech uwidocznił ślady farb,

tworzę arcydzieło,

choć upływa czas.

Otruta na zabój 

patrzę na Ciebie.

Dopalasz papierosa, oddalasz się niepewnie.

Podoba mi się symbolika. Zastanawia mnie tylko dotykanie tętna, czy to nie jest za mocno wygięte. Dla mnie, subiektywnie, chyba tak. Mimo wszystko wolałbym je poczuć. Dobry wiersz pomimo tego mojego wahnięcia.  Pozdrawiam

Dziękuję za odwiedziny i za sugestię. Czasami warto jednak „dotknąć tętna” tak, by niezbyt wiele poczuć. Fale mogą gwałtownie potraktować słabe myśli. Pozdrawiam.