Syndrom opuszczonego gniazda

Dziękuję, Bolku, za ładny, wierszowany komentarz ze zrozumieniem. :)

Myślę, że ojcowie podobnie odczuwają, chociaż może nie tak silnie jak matki?

:)))))))

Może dlatego, że nie masz dzieci? Kiedy człowiek nie ma o kogo się troszczyć, to siłą rzeczy musi być trochę egocentryczny - nie ma wyboru.

No pewnie! Wszyscy jesteśmy OK! :)))

Może :)

Ale nie odbieram tego egocentryzmu jako jakąś wielką wadę.

No i tak trzymaj!

:))

Jako wielkiej wady. Nie odbieram jako (kogo? czego?) wielkiej wady. :)

Sorry, nie gniewaj się za poprawkę. :)))

To dobrze, że nie masz zaniżonego mniemania o sobie. Bardzo słusznie.

Egocentryzm nie zawsze jest wadą. Wystarczy go nazwać umiejętnością zrozumienia siebie - a już się staje rzadką zaletą. Każdą "wadę" można wykorzystać, zrobić sobie z niej użyteczną zaletę.

Witam - znam ten ból  -  niedawno syn opuścił  rodzinne gniazdo - a wiersz dobry i już.

                                                                                                                                                                                     Radości życzę

Waldemarze, dziękuję za zrozumienie i dobrą opinię o wierszu.

No to możemy sobie podać ręce. :)

Ciężko jest rozstać się nagle z dzieckiem, które z nami mieszkało od 20-30 lat... I nagle taka pustka.

Ale oczywiście to naturalne i dobre, tylko trzeba sobie z tym stopniowo poradzić.

Ja także życzę radości.

można się pod tym podpisać i to wszystkimi czterema

pozdrawiam Kredens

Bardzo dziękuję, Kredens - miło mi bardzo, że treść mojego wiersza (moich uczuć) przemawia do Ciebie.

mnie zaś śle syn

(okrutny potwór)

szczerząc wciąż kły:

- jusz jestę, rostfuż

;))

Bardzo ładny, prawdziwie matczyny, szczery wiersz. Mogę tylko pozazdrościć,

bo kontakty z synem są trochę inne niż pewnie byłyby z córką. Ale takie małe złośliwostki jak powyżej mamy na co dzień i też jest fajnie.  :)

Pozdrawiam.

Kapitalne! Uśmiałam się! :DDD

Powiem Ci, Janie, że i moja córka jest "okrótnom potfożycom" i stać ją na podobne numery. :))) Ogólnie przez całe życie było u nas bardzo wesoło. :)))

Zresztą cała rodzina ma taki syndrom: wesołość i śmiech. :)))

mnie specjalnie tak torturuje, bo wie, że mam p...d...ca na punkcie języka.  :)

No to zupełnie tak jak moja córka! :)))))