Poeci i ryby

- Poeci i ryby głosu nie mają! -
Szepnął do mnie konspiracyjnie,
a głos miał tak cudownie melodyjny,
że wszystkie ryby i wszyscy poeci,
mogliby stracić dla niego głowę.

Pachniał wodorostami
i zaschniętym atramentem.
Sprawiał wrażenie świętego,
który przerwał dziesięcioletnią medytację,
aby czynić cuda,
jakby od niechcenia.

Wskazałem palcem kręgowca
wijącego się w słonym pojemniku;
w gęstej od ikry i śluzu,
marnej namiastce morza.

Wtedy on chwycił mnie za język,
i odrąbał tasakiem twardy grzbiet książki,
następnie jednym krótkim wierszem,
sprawnie owinął moją rybę.

Na koniec pochwalił się certyfikatem czystości,
otrzymanym od Ministra Kultury i Rybołówstwa.

(Nawiasem mówiąc, ostatnie cięcia w budżecie
dobrze wpłynęły na świeżość współczesnej poezji).

- To taki obieg wtórny - powiedział z dumą
- Nieczytane twórczo zużywam,
propaguję owijanie w poezje.