Moja cisza

Przeczucia grzechów niezgrzeszonych
jeszcze w zawiązkach, a już wabią.
Świat cały jaśnie oświecony,
spiętrzony perspektywą żabią.
Bezkresność pustki, krzyk istnienia,
smutek, co prawdą, a co Bogiem
i młodość, która nie rozmienia
talentu puenty tuż za progiem.
I starość, która nad poziomy,
i radość dana, a nie dana,
upływu czasu znak widomy –
droga różami nieusłana.
Słuch beztlenowe krzywią słowa,
wiatr ręce skręca na klawiszach,
w kasku się z piasku chowa głowa
i płynie cisza. Szara cisza.

"panowie kapelusze z głów"

warsztat i wyczucie rytmu - pozazdrościć. cokolwiek dalej bym napisał, zabrzmiało by mentorsko, więc powiem tylko, że z przjemnością przeczytam kolejne, jak i te wcześniejsze (co już po trosze uczyniłem)

dziwny

Może podział na strofy i z tym "i" coś wykombinować?

Podoba mi się. Świetny

Pozdrawiam