Kosmos

Naskórek, skóra właściwa, tkanka tłuszczowa...
A dalej ciężkie chmury, co wsiąkają słowa,
A głębiej dużo światła wilgotnego świtu
I jeszcze wiatr pustynny z wydmianego szczytu.

I zieleń - wszystkie lasy widziane oczami,
I morza oceany dotknięte myślami.
Skaczące głośno fale, pędzące cicho mgły
I coraz szybciej, wyżej - aż po gwiezdny pył.

I tam, gdzie nowe gwiazdy, nowe światy rosną...
A ja Ci tylko powiem - kocha Cię cały kosmos.
Przemilczę niedużo, pięć, czy cztery słowa:
Naskórek, skóra właściwa, tkanka tłuszczowa.

Dużo wrażeń i przemyśleń moich opowiada się za tym wierszem, ale też dużo przeciw temu wierszowi. Bo z jednej strony jest to wiersz, powiem najostrzej jak mogę, o wszystkim i niczym, ale z drugiej strony o tej, a nie innej (jeżeli nie miłości, to) osobie. Można by rzecz, że ten wiersz jest o czymś nieograniczonym, czyli o kosmosie, ale bardziej niż o kosmosie w kosmosie, o kosmosie w człowieku. No i ta klamra (te same wersy) wiersza, wyraźnie przybliża, nakierowuje ten wiersz na człowieka z krwi i kości. Pewnie ten wiersz to jest znowu jakaś wiwisekcja, być może nawet dokonywana na samej sobie. Co samo w sobie nie jest ani złe, ani dobre. Byle by było wymowne i wciągające, i takie pewnie jest, chociaż nie koniecznie (a może i na szczęście) dla wszystkich. Pozdrawiam

Całkiem dobrze operujesz rytmem. Ale postaraj się na następny raz zwracać więcej uwagi na przypadkowe rymy (jeśli to wiersz biały) ;)
A wiersz aż prosi się o więcej zwrotek... Pozostaje niedosyt.

Agnieszko, Miłość "do kości"? Pisałam niedawno o tym;)
Taki mocno anatomiczno - kosmiczny wiersz. Czyta się. A gorliwość wyznania jest urocza niezwykle. Cieplutko, Para:)

Czytając Wasze komentarze, dochodzę do wniosku, że źle się wyraziłam :-) Bo to skóra kogoś kocha, ale żeby nie wyszło na jaw, czyja, właścicielka skóry mówi, że to kocha kosmos, który się w niej znajduje.
WiJa, wymowne i wciągające nie będzie dla tego, kto nie lubi wierszyków o miłości pospolitej jakości. A szczególnie zakończenie tego wierszyka takie jest.
No trudno, byłam wtedy w takim nastroju i stało się :-)
Dziękuję Wam za komentarze i podrawiam :-)

wiersz często jest taki, jakim go czyta czytelnik, a to nierzadko odbiega od tego czego życzyłby sobie autor.
osobiście zobaczyłem kosmos pod skórą. kosmos zdolny do miłości. kosmos, który może być w każdym z nas. i to mi się podoba.


pozdrawiam i do poczytania.

Dziwi mnie komentarz pana Piotra Sanockiego, a właściwie jego część mówiąca o "przypadkowych rymach". Wiersz nie biały przecież, rymowany "jak w pysk strzelił", stąd zdziwienie nieco.

Bardzo zgrabnie posługujesz się formą. Zazdroszczę jak nabardziej.

Po tematyce trzech wierszy tutaj umieszczonych pożera mnie ciekawość - humanistka, ale taki nacisk na biologię... Najwyraźniej humanistka w pojęciu "starym", tak?

Chyba, że osoba opisana we "Wrażliwości" nie jest tożsama z autorką...

Pozdrawiam!

Michał: To skomplikowane. Z różnych względów nie chcę i mnie mogę zajmować się tylko językiem polskim, ale uczę się bilogii, chemii i fizyki. A biologia jest na tyle bliska życiu, że często tam można znaleźć poezję :-) Pozdrawiam :-)