Gubiąc miraże

Dzień za dniem
Pcham wózek pełen zmartwień
Rozdaję nieliczne uśmiechy przypadkowo
Spotkanym ludziom

Jak sterany mleczarz
Wydeptuję setki szlaków
Na rozlicznych klatkach schodowych życia

Nikt nie pamięta kim byłem kiedyś
Sam siebie nie poznaję
Trud i znój jak monotonny stukot kół pociągu
Wloką się za mną przez życie

Jest czas walki z szarą codziennością
I jest czas odpoczynku
Przegrywam tę walkę
Chwytając się nielicznych chwil wytchnienia
Jak tonący ostatniej deski ratunku

Panie autorze, - proszę oszczędź kotletowego frazesu, oszczędź tej szarej szarości, oszczędź banału - walcz, a na pewno kiedyś wygrasz - więcej samoświadomości i lepszych tekstów - życzę!
[sub]Tekst był edytowany przez Milena dnia 31-08-2004 13:04.[/sub]

Przykro mi - ad kosz.

Pzdr
G.F.

Tak, chyba za bardzo w jednej tonacji. Brak jakiegoś zaskoczenia ("ja wam jeszcze pokażę"). Ale z kosza wyjąć, do obróbki.

Pozdrawiam

zaletą jest zrównoważenie peela.

ale
żaden miraż się nie zgubił po drodze.
jest wózek a koła są pociągu. za dużo o jeden pojazd.
mleczarz, klatki schodowe, ten pociąg, tonący peel - to nie ma ze sobą nic wspólnego przecież. przypadkowo dobrane metafory. puszczone.

czy to możliwe, że teraźniejszość cała zmieściła się w wózku jednego wiersza?

Ja nie wiem czego wy chcecie od tych wierszy, chłopak ma taki styl pisania .Nie zgadzam się z Milena takimi tekstami to może sypać w jakiejś kiepskiej restauracj !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

poprzedni wpis Agnieszka dobry przyjaciel

A przyjaciel może być zły? Bo jeśli jest zły, to chyba średni z niego przyjaciel ;).

Odnośnie samego wiersza - taki jakiś pusty i nieuzasadniony wydaje mi się ten Twój pesymizm. Wszystko nie tak, robisz całemu światu łaskę, że żyjesz. Po co się uśmiechać, jeśli czujesz, że nie masz na to najmniejszej ochoty? Nikt Ci nie każde zakładać maski... W tym wierszu nie ma ani słowa o tym, z czego wynikają stany, które opisujesz a i sama ich charakterystyka jest bardzo uboga... Więcej niedomówień i nieścisłości niż... treści.

Nie widzę Twoich wierszy w podręcznikach, z których będą się uczyć moje dzieci. Nie dostrzegam w nich ani jakiejś specjalnej wartości literackiej, twórczej, ani też takiej "ogólnożyciowej". Banał goni banał. Tak ja to widzę.