Maki

Jestem.
Ciągle trzymam się życia.
Nieświadomie ocieram o śmierć
jak wtedy, kiedy szłam miedzą
między łanami złotych chlebów
i oszałamiających maków.
Krwista czerwień
z diabelskim piętnem czerni
obojętnie głaskała ręce.
Bez lęku rwałam kwiaty.
Odchylałam płatki, przyciskałam nitką trawy
do łodygi.
Makowa panienka wzbudzała podziw.
Teraz, gdy zbliżam się do rzeki zapomnienia,
czuję strach przed polem maków.
Obedrą mnie z pamięci.
Jakaś „nikt” przepłynę Lete.
Jak pusta tykwa
przycupnę na drugim brzegu.

międzą między - to miało zaskoczyć???

kiepsko...

Tera

...szłam miedzą
między...
Pozdrawiam

widze i co z tego - bezsensowny zabieg

Tera

Tak naprawdę to ja nie wiem gdzie Ty płyniesz, bo zawirowań pełny jest ten strumień, który z tej tykwy się sączy. Chyba znów nie zrozumiałam, przepraszam...

Myślę, że w tym wierszu nie ma wielu zawirowań. Kierunek mojego myślenia wyznaczały maki, kwiaty mediacyjne. Maki mają właściwości usypiające, uśmierzają ból, wywołują halucynacje. Pomagają przekroczyć granicę dzielącą świat żywych od zaświatów. Rosną też nad rzeką zapomnienia - Lete. Przejście przez pole maków pozbawia pamięci. Nie jestem pewna czy właśnie chcemy zapomnieć o tym czego doznajemy w krainie żywych.
Pozdrawiam Cię Milenko.