Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

śmierć poeto m

eszet

Przez eszet
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



hmm, może nie wiedział, że nieopodal (teraz wszystko jest nieopodal) jest apteka, a w tej aptece jest rutinoscorbin, no i nie zażywał, no i umarł; tak jak mówią w reklamie, bo czuł się niewyraźnie; scenariusz wielce prawdopodobny, tym bardziej prawdopodobny, że ponoć się nie oszczędzał, a jeśli dodatkowo w związku z tą jawną nierozwagą w ogóle się nie cenił, to już na pewno właśnie tak było, bo inaczej po prostu nie mogło być
eszet

eszet

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



hmm, może nie wiedział, że nieopodal (teraz wszystko jest nieopodal) jest apteka, a w tej aptece jest rutinoscorbin, no i nie zażywał, no i umarł; tak jak mówią w reklamie, bo czuł się niewyraźnie; scenariusz wielce prawdopodobny, tym bardziej prawdopodobny, że ponoć się nie oszczędzał, a jeśli dodatkowo w związku z tą jawną nierozwagą w ogóle się nie cenił, to już na pewno właśnie tak było, bo inaczej po prostu nie mogło być


Tylko czy to dobrze czy źle?
Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



hmm, może nie wiedział, że nieopodal (teraz wszystko jest nieopodal) jest apteka, a w tej aptece jest rutinoscorbin, no i nie zażywał, no i umarł; tak jak mówią w reklamie, bo czuł się niewyraźnie; scenariusz wielce prawdopodobny, tym bardziej prawdopodobny, że ponoć się nie oszczędzał, a jeśli dodatkowo w związku z tą jawną nierozwagą w ogóle się nie cenił, to już na pewno właśnie tak było, bo inaczej po prostu nie mogło być


Tylko czy to dobrze czy źle?

myślę, że to zależy od interpretacji ;)
kasiaballou

kasiaballou

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to nie mógł być prawdziwy poeta - Ci nie umierają nigdy.
niektórzy zamieszkują w smutnych tomikach, gdzieś na najwyższej półce.
inni spadają z półek, zanim uda im się na nie bezpiecznie wdrapać
ale Ci najprawdziwsi mają swoje lokum w pamięci czytelników - ta nie przemija.

są też "poeci" - wszędzie ;)

słaba mini
pozdrawiam
kasia.

edit:
p.s.
nie lubię plotek :(
eszet

eszet

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to nie mógł być prawdziwy poeta - Ci nie umierają nigdy.
niektórzy zamieszkują w smutnych tomikach, gdzieś na najwyższej półce.
inni spadają z półek, zanim uda im się na nie bezpiecznie wdrapać
ale Ci najprawdziwsi mają swoje lokum w pamięci czytelników - ta nie przemija.

są też "poeci" - wszędzie ;)

słaba mini
pozdrawiam
kasia.

edit:
p.s.
nie lubię plotek :(


Jakoś nikt nie lubi, a one krążą.. i krążą;) Więc dlaczego nie miałby być prawdziwy? Człowiek (jako ciało) + zapalenie płuc i nikogo nie obchodzi, czy pisało to to wiersze, czy przez całe życie zapełniało kratki w urzędowych formularzach. Niestety. Może prawdziwszy od wielu prawdziwych? A może?

exegi monumentum na polskiej służbie zdrowia...

repetując.es.
Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to nie mógł być prawdziwy poeta - Ci nie umierają nigdy.
niektórzy zamieszkują w smutnych tomikach, gdzieś na najwyższej półce.
inni spadają z półek, zanim uda im się na nie bezpiecznie wdrapać
ale Ci najprawdziwsi mają swoje lokum w pamięci czytelników - ta nie przemija.

są też "poeci" - wszędzie ;)

słaba mini
pozdrawiam
kasia.

edit:
p.s.
nie lubię plotek :(


Jakoś nikt nie lubi, a one krążą.. i krążą;) Więc dlaczego nie miałby być prawdziwy? Człowiek (jako ciało) + zapalenie płuc i nikogo nie obchodzi, czy pisało to to wiersze, czy przez całe życie zapełniało kratki w urzędowych formularzach. Niestety. Może prawdziwszy od wielu prawdziwych? A może?

exegi monumentum na polskiej służbie zdrowia...

repetując.es.


może, ale widzisz, takich ludzi jak mniemam umiera każdego dnia co najmniej setka, jak nie więcej, jak nie o wiele więcej! i to nie żaden problem, bo tak już tu po prostu jest - uwzniośla się ludzi których nie powinno się uwznioślać, a nie docenia się bądź zgoła nawet nie zauważa tych, którzy powinni być zauważeni; i to jest w życiu normalne i należy się z tym pogodzić, bo życie doczesne nie jest sprawiedliwe, nawet odrobinkę, nawet ociupinkę; a nawet jest tak, że statystycznie często jest zupełnie odwrotnie: największa niesprawiedliwość dotyka tych, których powinna dotykać największa sprawiedliwość - to jest jakieś dziwaczne prawo natury;|

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • Migrena
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Konrad Koper
      Do bogatych

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Migrena
      Psalm dla rżniętych

      Przez Migrena · Opublikowano

      Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...