Istota świetlista

[Everett1992]

Istota świetlista, szmaragd niepożyty
Swym blaskiem diamentu zawstydza anioły,
Głęboko w niebiosach odbiera zaszczyty,
Przyćmiewa wdziękami wszelakie żywioły.
Napełnia me serce miłości falami,
Umysł pozbawia tych resztek zwątpienia,
Rozum porwała wraz ze zmysłami
Powodem jest mego radości westchnienia.
Gdy wzrokiem rubinu spojrzy w mą stronę
Śmiem godnie powiedzieć, że bogini te oczy,
Gdyby jej serce jak moje szalone
Drgnęło do rytmu ze szczęścia warkoczem,
Gdyby dzieliła się sercem, jak chlebem,
Znalazłbym się wyżej, chyba ponad niebem.

[Anna_Para]

Ejże! Prawie barokowa pochwała niewieściej urody! Brawo! Trzeba jednak wyrównać długości wersów, lub chociaż"podrównać". Np. w wersie:Umysł pozbawia...brakuje jednej zgłoski, zaś w wersie następnym- już jest tylko 10! Pobaw się, wyrównaj do 12 w każdym wersie! To miła zabawa. Spróbujesz? Pozdrawiam serdecznie, Para

[Everett1992]

Dziękuję za komentarz. Przepraszam, że tak późno odpisuję, ale czasu mam zdecydowanie za mało. Poszedłem za wskazówkami i poprawiłem lekko utwór. Czy wyszło mu to na dobre? Oceńcie sami ;)

Istota świetlista, szmaragd niepożyty
Swym blaskiem diamentu zawstydza anioły,
Stale w niebiosach odbiera zaszczyty,
Przyćmiewa wdziękami wszelakie żywioły.
Napełnia me serce miłości falami,
Ten umysł szlachetny pozbawia zwątpienia,
Porwała rozum czysty wraz ze zmysłami
Powodem jest mego radości westchnienia.
Gdy wzrokiem rubinu spojrzy w mą stronę
Śmiem godnie powiedzieć: bogini te oczy,
Gdyby jej ciało niczym moje szalone
Zagrało do rytmu ze szczęścia warkoczem,
Gładziłbym czule gładkie dłonie kobiety
Przepiękne jak kwiaty, jaśminem pachnące.
Odkrywałbym co dzień wdzięku zalety
Upajał słodyczą me wnętrze tak drżące.
Gdyby dzieliła się sercem, tak jak chlebem,
Znalazłbym się wyżej, chyba ponad niebem.