Plac Na Rozdrożu

[Rafal Bielan Wierzbicki]

Zanim postawisz między nami myślnik,
rozwieś nas jeszcze na framudze okna,
wystaw na wszystkie zaszczyty jesienne;
krótki dzień, rozmowy o kinie, zmrok o szóstej.
Uklękniemy sobie na chodniku, wszystko
wyjmiemy z zaszytych kieszeni.

Bo widzisz bracie, mam teraz niewiele.
Garść kłaków od psa, co miał być
pasterzem albo kimś, kogo
można na stałe przywiązać do siebie.

Zagrajmy w bierki ułamkami sekund;
któż by się martwił o trzęsące dłonie.
Zagrajmy po to, żeby się nie zmieniać
w jednokolorowy wygaszacz ekranu.

Może niedługo odrąbią nam ręce,
utną języki i połamią żebra.
Po nas zostaną nieporadne cienie,
które się nawet napić nie umieją.

Wiele lat trwania takiej kompozycji
utrzyma nas jeszcze chwilę w poczekalni;
ujmij to, proszę, jeszcze raz w cudzysłów
lub przełóż naszą historię na sanskryt.

[Emu Rouge]

W pierwszych trzech strofkach ( zwłaszcza w pierwszej ) i w ostatnim dwuwersie widzę potencjał na niezły wiersz. Jednak póki co poprowadziłeś go nieco niezgrabnie, z nadmiarem "nami, nas, wszystkie, wszystko" itp. W środku wkradło się też gadulstwo i przerysowanie ( "niedługo odrąbią nam ręce, utną języki i połamią żebra. Po nas zostaną nieporadne cienie, które się nawet napić nie umieją.")
Chyba potrzeba warsztatu, szkoda byłoby zgubić fajne momenty, których tutaj nie brakuje.
pozdr aga