sto dziewięć (22.09.09)

[Michał Gomułka]

(Lew vs Orzeł)


myślisz, że chciałem żyć na końcu skrzydła,
ze słońcem zmierzać ku płodom niebios
wzrosłych z głupoty, wpojonej odwagi
cholernie drżących za wczasu
z burdelem na ustach marzących
nie moja dziś kolej?

myślisz, że chciałem gasić legendy
ledwo, co wódką mordy splugawiwszy,
nienauczone, że żarty na bok
to tylko w piosence francuskiej

mi także pachniało dumą,
podziwem tysięcy i wodza ciężarem
lecz było to jakoś,
gdy grzązłem w próżności
własnej ignorancji

dopiero z maszyną - sam
szczerości nigdy wiele
dlaczego jestem tam
dochodziłem pilnie
gładząc cumulusów grzbiety

przez kanciastą owiewkę wiernego drucha,
z Asem w rękawie już dawno schowanym
czychałem ofiary, by Bogu umilić
mój żywot fatum przyodziany

zginąć nie umiałem

nie to, co Ci szczęściarze
za wolność odgórnie walczący
z honorem stroszący rydwany
śmiertelni, jak pojęcie bytu
nieskażonego odruchem "to tylko"


109 - ostatni ich sen


myślisz, że raz się obudziłem
z niedotlenienia, braku orientacji
i zmienić coś zechciałem
urywając stonowany komunikat...

dobrze myślisz,
bo ja także chciałbym
wierzyć w zmiany dawno zapomniane