Sonet *** (sonety miejskie, iv)

[adolf]

W odległych miastach gdzie spływa codzienność
potem po skórze, tramwajem po torach
pod jednym niebem ohyda i piękno -
i tylko z ciała przed nimi zapora.

Przeciekająca i okiem dziurawa -
jak barykada przeciw samej sobie
głębiny oka zarosła w niej trawka
choć zaciskaniem ją łatali powiek

Bo miasto wylewa. ( Patrz, fale wieżowców! )
Podmywa mury szkłem tłuczonym, sprejem.
Deszcz okien wisi na pobliskim bloku -

tam krople ludzi, w kolejce spadania
jeszcze czekają, choć ich nieistnienie
odcieniem brązu powoli opada.

[Franka Zet]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo ciekawy wiersz, Adolfo - pierwsze wersy mógłbyś jeszcze poprawić, zwracam uwagę na tych parę rzeczy, od trzeciej już doskonałe. Co za patrzenie, zamysł.
Podziwiam :)

[adolf]

poprawiłem wszystko oprócz tego ciała, bo ciało jako coś namacalnego będzie lepszą zapora przed maistem niż nie-cielesne życie :)))

dzięki za wgląd i pozdrawiam :))