o mnie

[Ania Rada]

Dobrze mi z jego oddechem na twarzy.
Gdy goni w nieznany byt.
Wiem, nie zapomni, na chwilę
smagnąć kory brzozy, w oczekiwaniu bieli stłumionej.
Za kontrast kocham jej dwa kolory
biel i czerń.
W żałobnym smutku, biel niewinności
na rozpostartym życia tle,
i on, mój szaleniec, wiatr,
który wciąż mi do ucha gra.
Żałosną pieśń. To o mnie.

[Michał Gomułka]

Chciałaś ukazać coś interesującego w sposób subtelny. Wyszło nieco nieporadnie. Przede wszystkim, niepotrzebne dopełnienia:

Za kontrast kocham jej dwa kolory
biel i czerń.

Wers "biel i czerń" jest zbędny. Kolejny wers... biel niewinności. Owy stan jest naturalnie kojarzony z tym kolorem, więc po co to zestawienie? Tego typu zestawienia:

bieli stłumionej
biel niewinności
na rozpostartym życia tle

nie sprawdzają się w konwencji Twego liryka. Może jest to odległe od banału, ale już naprawdę nie tak bardzo.

Liryk należy poprawić. Zawiera bowiem istotny przekaz, który w takim kształcie wiersza nie wybrzmiewa należycie. A powinien. Prawda?

[Ania Rada]

Tak,powinien.Dziękuję,popracuję nad nim.Pozdrawiam.