ucieczka w sama siebie...

[katarzyna Wróblewska]

Dni mijają obłędnie
staczają nas gdzieś w odlegle
krainy
niepoznane
wiem że nic nie wiem..
jak mawiał filozof ...
dziś jestem może sobą
może czymś
zupełnie innym
niepoznanym
nie pojmuję
chwil...
zachowań..
własnej psychiki
szukam miejsca
w świecie
a pytam dlaczego
wciąż powracam
do miejsca uciemiężenia
czy to naiwność?
czy miłość?
do tej jednej osoby?
wciąż odpycha cie..!
nastaje noc,
dzień i noc,
księżyc,
słońce i nicość
może i prawie docieram do własnej
świadomości
może i nigdy nie byłam tak daleka
od przeznaczenia,
od siły swego umysłu,
od drogi,
swej ,
od celu,
od życia,
wmawiając sobie
radość ...
wpatrzona w okna przeszłości
dziś stoję tu
w ogrodzie
tajemnicy
zapadam w sen
i nie proszę o kołysanki
subtelne
wole stać się
liściem
zwiędłym aniżeli
pomiotem twym..
poczuj gorycz samotni i ból
odrzucenia
cierp !!
i nie bądź tym kim jesteś...!!!