Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Cieczy gęstej sztorm szaleje
cyklon myśli wrasta w głowę
góry lodu choć topnieją
mrożą serce czuć nie mogę

Szklanka nie zalewa fali
rozczarowań portów losu
a owoce tam zebrane
są dalekie od kokosów

Jedna tylko jest roślina
bluszcz spojrzenia tulącego
muska czule troski pędzlem
wnosi w życie coś nowego

Delikatny lecz stabilny
i nie mogę już zaprzeczyć
że choć jeden żyje człowiek
z którym chcę się uczłowieczyć

Opublikowano

Kamertonka, znowu drgasz tym swoim misternym dźwiękiem... "między ustami a brzegiem pucharu... " Hm, wypiłbym wino z taką dziewczyną... w cieniu oliwnego gaju i bujnej winorośli,
by się uczłowieczyć, jak to zwykle robią dorośli... hahaha
Pozdrowienia w tonacji AMOL braci karmelitów dla roztańczonej melisy indyjskiej pachnącej lawendą
i zmysłami... eh, Kamertonka, podoba mi się po prostu, ale wciąż czekam na erotyczek, proszę, chociaż jeden łyczek... hihihi :)

Opublikowano

podałaś doskonałą tonację i utrzymałaś przez cały wiersz

tylko przedostatni wers ostatniej strofy:
że choć jeden żyje człowiek ciut nieporadnie
np: tylko żyje jeden człowiek lub jakoś inaczej

filuterna twa myśl przednia
no i słodka jak stos ciastek
szczęście spotka tego który
uczłowieczy swą niewiastę


pozdrawiam Jacek

Opublikowano

Panie Jacku
dziękuję za uwagę, coś tam może pogmeram i ew będzie to widoczne w tekście

szanowny JakubieSpanie
witam po pierwsze, bo nie było nam chyba jeszcze dane
tym bardziej, że jak widzę jest pan rzadkością
i jako jedna z nielicznych miałam zaszczyt poczuć pańską trzcinkę
skutek odwrotny bo zamiast złajana mogę poczuć się wyróżniona
miejsca kultu omijam szerokim łukiem i niezorientowana jestem, że toż to już częstochowa
dziękuję tym bardziej za pozdrowienia - odwzajemniam i zapraszam do reszty mojego kalectwa (sprawdzimy pańską wytrzymałość, bo ja na razie dzielnie daję radę)

p.s.
mało tego, właśnie sprawdziłam, że nie tylko rzadko pan bywasz ale i piszesz
wręcz przezroczyście, bo zupełnie niewidocznie

pa

Opublikowano

Ładna, sympatyczna i wesoła piosenka. Przydałaby się jakaś fajna melodia do tego.
Częstochowa jest tylko wtedy, kiedy wszystkie lub prawie wszystkie rymy są gramatyczne. Ale nie wtedy, gdy na cały wiersz są takie dwa zaledwie. Wówczas to nie wytwarza kataryny, a tylko dodaje melodyjności i piosenkowości (co wcale nie jest wadą, jak się niektórym zdaje).
No, ale od kiedy zostały wymyślone Nowoczesne Zasady Pisania Wierszy, słabi poeci lub krytycy bez wyczucia bardzo lubią przesadzać w tym temacie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Panno święta, co jasnej bronisz częstochowy... dzięki, za merytoryczne wsparcie Oxy.
w rymach wierszokleta często chowa
co wystuka serce, co pomyśli głowa... Pozdrawiam, ale bez wazeliny... do zobaczenia i bądź czujna... hahaha :)
Opublikowano

dziękuję za wstawiennictwo wszystkim wrażliwym gościom

z pisaniem moim jak z ulubioną muzyką
nie ma rzeczy be
jest tylko ich niewłaściwe wykorzystanie i nadużywanie
nie jestem mistrzem (no chyba że dla samej siebie, ale w innych kategoriach)
dlatego bywam tutaj, a nie na regałach w księgarni
więc nie mam do siebie żalu, że to napisałam
nad finiszem pomyślę biorąc pod uwagę rady
pomyślę

dzięksy ponowne i do niebawem robaczki

.ozdrawiam wszystkich włącznie z panem JakubemS (boczemubynie?)

  • 2 miesiące temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena, @Leszczym — dziękuję. Pozdrowienia zostawiam.
    • @W_ita_M.   O, hecą żrące lecą rżące - ho.  
    • Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • I nagłówki, a laik; wół gani.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...