A ja pójdę

[Lefski]

Pójdę sobie do jesieni,
do czerwonej wzgórz zieleni,
do liliowej wrzosów gracji.
Pójdę... zaraz po kolacji.

Będę smętny, jak gitara,
bo już idzie zima stara,
siwobroda, szaroczarna,
śnieżnopłodna, mroźnogwarna.

Srebrnym śniegiem nas przysypie,
mrozem będzie w butach skrzypieć,
upstrzy pola w czarne wrony,
porozwiesza sopli szpony...

Wtedy stanę się radosny,
pójdę szukać nowej wiosny...
W ustach kwiatów, w oczach dziewczyn,
nad strumieniem, pośród leszczyn.

Aż zielenią świat wybuchnie,
motylami w niebo gruchnie,
lampki chabrów pozaświeca.
Wyjdzie lato z swego pieca,

zamiesza w słonecznym garnku,
uplecie mleczowych wianków,
radość życia w pot przemieni,
więc znów pójdę do jesieni...

[Klaudiusz]

:) przypomniala mi się podstawówka :))
taka sobie lekka rymowanka, bardzo płynnie się czyta...
pozdr

[Michał Kowalski]

Trudno to traktować poważnie. Nie zaskoczył mnie Pan niczym - a momentami infantylne zwroty i częstochowskie rymy drażnią...

pozdrawiam
kowalski

[Czaruś Mućka]

Proszę się nie przejmować ową "częstochowszczyzną". Czyta się świetnie, są "nowinki" w wierszu.

"Wtedy stanę się radosny,
pójdę szukać nowej wiosny...
W ustach kwiatów, w oczach dziewczyn,
nad strumieniem, pośród leszczyn."

Kolorowo, z temperaturą.

Umie Pan pisać.

Czaruś

[Agnes]

przynajmniej gładko się czytało, a bywa w tym serwisie duzo gorzej. Nie lubię rymów za to...

Pozdrawiam

Agnes

[Tommy Jantarek]

"Pójdę sobie do jesieni,
do czerwonej wzgórz zieleni,
do liliowej wrzosów gracji.
Pójdę... zaraz po kolacji."
A niech sobie idzie, tylko przed kolacją, kanapki na drogę za progiem.