Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Do anioła

Zorza Pólnocna
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Zorza Pólnocna

Zorza Pólnocna

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Mówię do mojego anioła
Pożycz mi mój aniele swoje skrzydła

Daj mi je rozwinąć i wznieść się wysoko
Pozwól na chwilę zostawić za sobą ziemskie sprawy
Pożeglować z wiatrem tam daleko
Zapomnieć o gorzkim smaku ciemnej kawy
Znaleźć klucz do wszystkich nieotwartych drzwi
Otulić się kolorami i łapać w locie nuty
Poczuć prawdziwy smak wolności
Ominąć burze i ciemne chmury

A mój anioł odwrócił się plecami
Cierpliwość anielska się skończyła
Mówi nie będziesz się bawiła moimi skrzydłami
Nie zasłużyłaś

cammomille

cammomille

Opublikowano
Opublikowano

łojjeju, no i co z tego wyszło... skrzydła trzeba chcieć poznać, ale to nie mozliwe, ze względu na za dalekie loty ... a z samego latania i nic nie wychodzi wobec czego nie są do zabawy ...
fajnie napisane :D.

Monika_Gromala

Monika_Gromala

Opublikowano
Opublikowano

Całkiem to zgrabne, ale nie moja tematyka. Trochę nam się już w historii nazbierało wierszydeł o skrzydlatych. Trudno znaleźć tu coś nowego, ale ważne, żeby próbować i pisać :)

Warto zrezygnować z pierwszej linijki, bo zaraz w drugiej jest apostrofa.
No i imiesłowy odczasownikowe piszemy łącznie (:

Pozdrawiam i dużo weny
M.

Pan_Biały

Pan_Biały

Opublikowano
Opublikowano

chyba najlepszy z pani/pana wierszy, czuć postępy, a to dobrze
są naprawdę dobre wersy, jak choćby:
"Zapomnieć o gorzkim smaku ciemnej kawy
Znaleźć klucz do wszystkich nieotwartych drzwi"
pozytyw i pisać dalej
pozdrowienia

Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano

Niefortunny początek... jest tytuł "Do anioła" i zaraz potem...
"Mówię do mojego anioła
Pożycz mi mój aniele swoje skrzydła" . . . . za dużo tego anioła, jak na mój gust.
Dalej... to wszystko, co zawarte w środkowej części można jakoś lepiej uporządkować,
ciekawiej ująć. Jeśli np. pierwszy wers brzmiałby... pożycz mi swoje skrzydła...
to dalej chyba lepiej będzie
chcę (zamiast daj) je rozwinąć i wznieść się wysoko
by zostawić za sobą ziemskie sprawy . . . . . . . . . . . .bez "pozwól na chwilę"
pożeglować z wiatrem daleko . . . . . . . . . . . . . . . . . .bez "tam"
to tylko taka próbka, która i tak nie wygląda za dobrze.
Kolejne wersy są mało przyciągające, samo zakończenie, z tą zabawą skrzydłami, nie przekonuje mnie.
Zorzo Polarna, mam nadzieję, że w kolejnym wierszu na pewno będzie lepiej.
Pozdrawiam serdecznie... :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Zajrzał do trumny nieba i piekła

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar Twój wiersz ma charakter uniwersalny - brzmi jak opowieść, która świadczy o tym, że  przeszedłeś przez życiowe lekcje i wiesz o czym piszesz. Pozdrawiam. :)  
    • Berenika97
      Życiu nie odmówię

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @FaLcorN W sumie to dobra filozofia - czasem trzeba po prostu płynąć i nie walczyć z każdą falą. Takie podejście czasem naprawdę ratuje zdrowie psychiczne. Jest tylko jedno ale - ale co, jeśli ta fala prowadzi prosto na skały? Czasem warto wiedzieć, dokąd płyniemy. :)))
    • Simon Tracy
      Krok do wieczności

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @tie-break Nie w każdym moim wierszu muszę podawać konkretne przykłady. Bo każdy z osobna tworzy historię, która jest spójna. W każdym takim wierszu podmiotem jest tzw. "Legatus mortis", istota demoniczna która jeszcze jako człowiek była powołana jedynie do cierpienia a nie życia. Jest to byt uwięziony między światami ludzi a demonów. Posłaniec śmierci i jej wierny piewca. I u mnie nie jest tak że wszystko jest bez sensu. Sensem jest umysł i jego potęga. Poznanie prawd i dociekanie do nich nawet jeśli miałoby to skończyć się obłędem lub zagładą. Uczucia są zbędne, liche i kłamliwe. To potęga rozumu ma spełniać rolę wręcz omnipotencką. Celem jest pojęcie bezsensu istnienia w ludzkim wymiarze czasu.  A zarazem zachowanie trwania myśli po wieczność. To trochę jak w modernistycznym pojmowaniu "nadczłowieka", lecz nie w wyższości klasy inteligenckiej(choć to też jest ważne). U mnie "nadczłowiekiem" jest ten który wie, że wszystko jest prochem, próżnią zawładniętą przez fatum od którego nie ma ucieczki. Ten który umie urządzić się jednak w tej pustce i trwać w niej aż do smutnego końca. Mając nadzieję na życie wieczne w postaci nie cielesnej czy duchowej a tryumfie myśli.
    • Berenika97
      Napar

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Mitylene Bardzo dziękuję! Przepiękny komentarz, jestem nim zachwycona. Pozdrawiam. 
    • Berenika97
      Sklepienie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena   Bardzo dziękuję! Czuję jak ciągle jesteś na tym portalu. Wspominają Twoje niezwykłe metafory i obrazy Ci, którzy tak bardzo nie  mogą znieść Twojej  wyobraźni, kreatywności i talentu. Ale ludzka zawiść była, jest i będzie. Pozdrawiam.  @Lenore Grey poems@Rafael Marius@Leszczym@antonia@Andrzej P. Zajączkowski@Simon Tracy Serdecznie dziękuję i pozdrawiam. :))) 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...