Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

To już ostatni dzień
Więcej już nie będzie
Ale jedno już wiem
Z Tobą pójdę wszędzie

Gdzie tylko będziesz chciał
Ja pójdę z Tobą tam
W deszcz, śnieg czy może wiatr
Aż do niebieskich bram

Za rękę trzymając
Wpatrując się w Ciebie
na ustach z uśmiechem
Czując się jak w niebie

To nasz ostatni raz,
Nadszedł czas ,aby się pożegnać
A więc idź i już nie wracaj
Nie oglądaj się, ani nie wypowiadaj pożegnania
Nie płacz za mną,tak jak i ja za tobą nie zapłaczę

Nie wracaj do miejsc, w których byliśmy razem
Nie wspominaj, bo nie warto
Idź póki nie płaczę, idź póki masz siłę
To już ostatni dzień, wiecej już nie będzie

To nasz ostatni raz
Wiatr rozwiał nasze spojrzenia
A nasze uśmiechy rozgonione odpłynęły w siną dal
To nasz ostatni raz, już nadszedł czas
Idź i już nie wracaj
Nawet jeśli będę chciała, to mnie nie słuchaj
Odejdź lecz oszczędź mi duszy

Wybiła godzina, czas pożegnać się

To nasz ostatni raz,
Idź i już nie wracaj...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam ponownie - wszystko o/k - jesień kalendarzowa i życiowa                                 nie dokucza - jest w sam raz - oby tak dalej -                                                                                           Pzdr.uśmiechem.                                 
    • Witaj - Bezsenność siedziała naprzeciw. Milczała. Wiedziała wszystko. - pięknie to brzmi - wiersz na plus - ma klimat -                                                                                       Pzdr.jesiennie.
    • @Waldemar_Talar_Talar piszę, żeby może już nie gubić oczek i ludzi na swojej drodze. Zajęta ogarnianiem siebie, tracę innych z czucia. Ale to może moment przesilenia? Co u Ciebie Waldku? Jak się czujesz? 
    • @Migrena Idziemy - a czas nie ma odwagi nas dogonić. Wszystko w nas jest początkiem: szeptem, który dopiero chce być słowem, uśmiechem, który staje się światłem. Pięknie to napisałeś jest to kwint esencja wiersza. Czas który który przeistacza się w światło - jest Światłem, a jednocześnie współkochankiem który "nie ma odwagi nas dogonić", rywal czyhający na nasze potknięcia nieubłaganie kroczący za nami, aż do końca życia. Niosącym bądź będący boskim światłem poznania. On jest za nami i przed nami w zakrzywionej linii czasu. Bo za nami spowalnia, a przed nami w sensie życiowej podróży, powracamy do wcześniejszego punkt zakreślając pętlę czasową. Jednym słowem nic nie dzieje się bez przyczyny i tylko nasze decyzje powodują określone skutki odłożone w czasie. I tak jak nie mamy wpływu na czas na nieszczęścia na zdarzenia które mogą nas z czasem dopaść, mamy wpływ na „miłość” zawartą w prostym słowie „jesteś”. Trzeba ją pielęgnować by czas nam jej nie odebrał - wzruszyłeś mnie!
    • Witam - Ciągle gubię jakieś oczka, w rękach sweter życia plotę - Pięknie otworzyłaś wiersz - podoba się -                                                                                                  Pzdr.serdecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...