W Wazonach Zasad

[Beata Szymańska]

pąk
pije ksiąg zmysły
dusi się wonią
swych sztucznych perfum

kwiat
wysoko czoło
płacz cichą rosą
ponad przeszłością

uschnięte myśli
leją się z pączka

konserwatywny
kwiat zgubił płatki

[Kai_Fist]

hmmm, czytam kolejny już raz, i nie za bardzo wiem co mam sobie mysleć,
wiersz zastanawiający, nabrał znaczenia w momencie, gdy podmieniłem kilka słów na inne...
mam nadzieję, że dobrze zrobiłem...
jeśli kilka słów w tym wierszu to symbole dla Ciebie, to chyba dobrze myslę...


Pozdrawiam,
Kai Fist

[Adam_Szadkowski]

Postępów ciąg dalszy...


Adam

[Gość Dawid Ciesla]

Pąk - jest młody, dopiero rozkwitnie i zmieni się w kwiat.

pąk
pije ksiąg zmysły

Za młodu się uczymy, nabieramy doświadczenia, przyswajamy wiedzę, głównie z 'ksiąg'. Każda nasza reakcja i postrzeganie świata (zmysły) uwarunkowane są nabytą wiedzą, tzn. wiemy co dobre i co złe dzięki ogólnie przyjętym stereotypom, tak samo odróżniamy piękno od brzydoty, wiersz dobry od złego (często te stereotypy są słuszne).

dusi się wonią
swych sztucznych perfum

Pąk niepachnie tak jak kwiat, a zatem używa sztucznych perfum = stara się naśladować kwiat, wykorzystując wiedzę nabytą z ksiąg. Działanie takie przerasta go, a zatem dusi się tą wonią. Zachowuje się niestosownie do swojego wieku i jest skazany na porażkę. Nie zdaje sobie jednak konsekwencji z tego działania w przyszłości.

kwiat
wysoko czoło

Pąk rozwinął się w kwiat, jest już dumny, już nie musi udawać.

płacz cichą rosą
ponad przeszłością

Żałuje jednak, że stracił przeszłość - starał się udawać kwiat, gdy nim nie był i zdaje sobie sprawę z popełnionego błędu, niestety zbyt późno. Jest kwiatem, musi być dumny, chce być dumny, dlatego płacze = cierpi skrycie, nie chce, aby ktoś zauważył, usłyszał.

uschnięte myśli
leją się z pączka

Naśladujący swoje przyszłe wcieleie pąk, posiada tylko uschnięte myślo, te z ksiąg, tylko te przyswoił, gdyż chciał szybciej rozkwitnąć. Nie jest ani kwiatem, ani pąkiem, nie potrafi zaistnieć naprawdę.

konserwatywny
kwiat zgubił płatki

Kwiat zamknięty w sobie, dumny na pokaz, cierpiący skrycie, w istocie już nie istnieje, pozostał obrazem, wizerunkiem, który stracił przeszłość i teraźniejszość pogrążoną w ostentacyjnej dumie i rozpaczą nad starconym czasem. W rzeczywistości kwiat nadal udaje kogoś, kim nie jest, swoją postać kreuje na pokaz, w istocie będąc jedynie żałosnym wspomnieniem utraconej przeszłości. Konserwatywny, gdyć stara się sprostać wymaganiom swojej postaci - jest dumny. Taki właśnie powinien być kwiat. Ale oznacza to naśladowanie stereotypów. Kiedy się tego nauczył? Będąc pąkiem.

Tak rozumiem treść.

Formy nie można się przyczepić, przekaz, jak dla mnie, jest ok.

[Beata Szymańska]

Dziękuję Państwu bardzo za komentarze Pozdrawiam bardzo serdecznie