z pasją

[ariess]

myśli spowite czarnym całunem
betonową płytą opadły
enigma istnienia przytłacza
coraz bardziej
wyciskając na twarzy dziwaczny grymas

nawet wątroba krzywi się i marszczy
przeciw wszelkim podłościom
manifestując się ludzkim odruchem
nadmiernej wylewności

chciałbym umyć od tego ręce
najlepiej w cudownym źródle
co wszystkie rany zabliźnia
i tchnie optymizmem
lecz kłucie w sercu jest zbyt dotkliwe
nie pozwala na trzeźwe spojrzenie

tak upadki bywają bolesne
jak tajemnice drogi na szczyt
gdzie problemy swoje i innych
i tak cię w końcu przybiją
lub jak wciskający się do mózgu
ciernisty wianek niesprawiedliwości

nie szukam już w tłumie szymona
sam godnie dobiję do celu
z bladym światłem nadzieji
na lepsze po nędznym życiu

[Joanna eM]

Po pierwszej strofie na myśl wpadło mi skojarzenie z cmentarzem...
Ale już później naprowadziło mnie na drogę krzyżową.

'najlepiej w cudownym źródle
co wszystkie rany zabliźnia
i tchnie optymizmem' - podmiot lir. chce się odrodzić od nowa

'tak upadki bywają bolesne' -wiele jest zakrętów życiowych, upadki też muszą być,
trzeba je dzielnie przetrwać i dalej iść przed siebie, pomimo przeciwności losu.

Wiersz ciekawy, jednak osobisty z negatywnym wydźwiękiem uczuć

Pozdrawiam ;)

[Kamertonka]

Nigdy nie będzie zgody na takie zakończenie. Nigdy nie będzie zgody tutaj na taki kres.
Choćby nam miało kiedyś bracie zabraknąć łez .

pozdrawiam
i cala reszta...