Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

liście spadają konarem

kłaniają się ziemi

ociężałe płodnością

zawracają w głowie

płoną zielonością

skupieni mądrością

w raju letniego

uroku dziękujemy

za każdy dzień

pod parasolem

bożego orzecha

Opublikowano

'Koniec lipca' mnie urzekł, ale ten... Cudo ;)

I znowu czuję tę samą lekkość.

liście... kłaniają się ziemi - ciekawe użycie

Takie drobne uwagi:
wyrzuciłabym jedynie ten wers: skupieni mądrością
a na koniec zamiast bożego orzecha, po prostu napisałabym 'orzecha'


Czytając ten wiersz można przez chwilę poczuć zapach zieleni - '...płoną zielonością'
Ja to widzę, ja to czuję...

Pozdrawiam ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dzięki Droga Joanno za cudo...!
Niezmiernie dziękuję Poetce...za!
Już wyjaśniam:
skupieni mądrością ,było nas wiele , podziwialiśmy uroki orzecha , i uwierz ,każdy patrzał w milczeniu przez długą chwilę , dopiero po czasie podziwialiśmy piękno ...bożego stworzenia!
Całuski!
Ania
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dzięki Droga Joanno za cudo...!
Niezmiernie dziękuję Poetce...za!
Już wyjaśniam:
skupieni mądrością ,było nas wiele , podziwialiśmy uroki orzecha , i uwierz ,każdy patrzał w milczeniu przez długą chwilę , dopiero po czasie podziwialiśmy piękno ...bożego stworzenia!
Całuski!
Ania


Ach, Aniu... zbyt wielkie słowa dla mnie... 'Poetki'...
Teraz już wszystko jasne, a Twoje pisanie na pewno nie poszło na marne ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Marek.zak1Bardzo dziękuję!  Czarnobyl to rzeczywiście mocny punkt odniesienia dla tego rodzaju obrazów. Dziękuję za komentarz i pozdrawiam serdecznie! 
    • @Berenika97  piękny wiersz, wzruszający, we mnie też jest, jak miłość, co zwycięża śmierć.  Tam wszyscy trafią, a my ich odwiedzamy- a ich nie ma tam na cmentarzu. Ich nie ma- są w Niebie.   Mieszkańcy są na delegacji w poprzednim życiu. Zostawili herbatę, która nie stygnie lecz gęstnieje i książki otwarte na stronie, gdzie bohater miał zrozumieć - lecz zdanie urwało się jak tętno.     "Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą zostaną po nich buty i telefon głuchy tylko co nieważne jak krowa się wlecze najważniejsze tak prędkie że nagle się staje potem cisza normalna więc całkiem nieznośna jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy kiedy myślimy o kimś zostając bez niego." (ks. Jan Twardowski)  
    • @lena2_ Cisza jako dawanie, nie branie – to odwrócenie perspektywy. Zwykle cisza kojarzy nam się z pustką, brakiem. Ty pokazujesz ją jako pełnię, jako ziemię, która karmi. Cisza nie ogłasza swojej wartości, po prostu jest płodna. Czasem cisza to po prostu przestrzeń, w której coś ważnego może się narodzić. Pięknie!
    • @Berenika97 To wiersz o miejscu pamięci, które nie chce już mówić, ale nadal przechowuje ślady istnienia. Widmo miasta, jako metafora wygaśniętej tożsamości. Proces ten nieustannie zachodzi unieważniając porządek świata, bo choć architektura miasta wydaje się geometrycznie spójna, to jest jednocześnie tłem dla chaosu zacierającego znaczenia. Pozostają pytania, a nie ma już odpowiedzi. Pozostaje ciche requiem.
    • Zainspirowany poczytałem w Googlach i znalazłem parę książek pod tym, czy podobnym tytułem.  Pierwsze skojarzenie to Czarnobyl, gdzie to tak wygląda, bo widziałem film, a w pamięci jest pewnie, jak piszesz.  Pozdrawiam serdecznie. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...