"Luka w sercu"

[Monika Janczukowska]

Czas upływa nieustannie,
żyję bez marzeń z dnia na dzień.
To, co było kiedyś, dziś się nie odstanie.
Jestem jak wrak człowieka a raczej jego cień.

Uczyniłeś wielkie spustoszenie
we mnie, w duszy i w życiu moim.
Pamiętaj jedno: że moje serce
zawsze było, jest i będzie twoim.

Lepiej jest kochać i zostać rzuconym
niż nie kochać wcale.
Nie chcę się kochać w nikim innym
będę czekać na ciebie stale.

Choć żadną mocą nie można cofnąć
słów wykrzyczanych w gniewie,
to mówiąc wprost wolałabym zginąć
niż miałabym żyć bez ciebie.

Chciałabym zestarzeć się z tobą,
w dobrej i złej chwili tą miłością żyć
Lecz ty nie wierzysz, że można znów „na nowo”
Nie wierzysz w powroty, że możemy razem być.

Pozostawiona sama sobie,
w otchłani samotności się pogrążam.
Przeznaczone mi jest serce twoje,
innego przyjąć do mojego nie zdołam.

Kocham cię bardzo i nawet nie wiesz
jak wiele za twe szczęście bym dała.
Razem z tobą odchodzę ja
to, kim byłam i wszystko, co kiedykolwiek miałam

[a.adamek elikowski]

Ale to piękne i naprawdę wzruszające
aż brak mi słów
pozdrawiam

[Michał Gomułka]

Przekaz, emocjonalność i to kochanie (mam nadzieję, że zupełnie autentyczne, choć to niby tylko wiersz, ale z czego on się bierze, jak nie z życia?); to są pozytywne elementy wiersza.

Wyznania. Sentencje. Frazesy. Ale obok tego jest szczerość i jest jakaś głębia. Jednak nie uważam, że to jest właściwy kierunek. Powinnaś raczej skoncentrować się na czymś niezwykle osobistym, opisać ból - tego momentu szczególnego; np. kłótnia, słowa rzucone niedbale, afekt... ale również, dlaczego tak bardzo Ci zależy (podm. lir), unieś serce a nie lekko draśnij. Wbij kołek i powoli wyciągaj. Zabij i uratuj.

Więcej siebie, a nie utartych, mimo wszystko, zwrotów.