,,Kołysanka"

[Sonia Jackowska]

Śpij! Śpij!
Kochany,
jak nocny las
po burzy niemy,
nieruchomy.
Jak ptaki,
w gniazdach pochowane,
podniebnym lotem
utrudzone.
Przecież rozwiałeś
puszyste włosy.
Miękko rozplotłeś
jasne warkocze.
Ukołysałeś
w hamaku bioder.
Pocałunkami
spaliłeś oczy.
Już malowałeś
ramionami.
Dłoni wędrówką,
zwiedziłeś ciało.
Ukołysałeś
w Gwiezdnej Kołysce.
Powędrowałeś
po ciele, ciałem.
Przecież tańczyłeś,
kiedy muzyka
zmysłowe dźwięki
uwolniła.
Przecież dotknąłeś
lekko skrzydeł.
Skrzydłami
rozkosz obudziłeś.
Wokół latały
piękne motyle,
spadały miękko
krople rosy.
I było,
senne kołysanie,
gdy księżyc już
zamykał oczy.
I oplatałeś
promieniem słońca,
kiedy łagodnie
dzień się budził.
I przykrywałeś
jedwabnym szalem
bezbronną nagość
w Twojej Łodzi.
Więc teraz śpij!
Łagodnie śnij!
O nocnej burzy!
Śnie spełnionym...
W obręczy ramion,
w obręczy ciał,
ze światłem
w Locie... Uwolnionym!

[Anna_Para]

Soniu, chyba śnimy o tym samym! Pozdrawiam. Wiersz jest śliczny, liryczny, sentymentalny. Podoba mi się. Nad warsztatem nie myślałam, wrócę tu. Paraanna.