Oda do roślin (1)

[Gość]

Najdę cię wszędzie, kwiatku! Obyś nie uciekał,
jedno - obyś był zawsze, obyś na mnie czekał!
Obyś, w wiosnę obrósłszy, płatkiem najpiękniejszym
chylił się ku słoneczku, liściem tym wznioślejszym
obyś wabił me oczy, jako na pustyni
wabią wodą spragnione oczy beduini.
Przecież ty pyłkiem wołasz: obróćże się ku mnie,
wzrokiem uczłowieczonym mnie mierzysz rozumnie,
i czekasz, aż się swymi palce dotknę ciebie;
nie masz ty w tej zieleni piękniejszych od siebie!

A ty, szanowna trawo, cóż w tobie takiego,
że cię chcę jedno chwalić! Od zawsze całego
mnie motały twych cudnych ździebełek krawędzie,
bujnej pokory życie jako rozrost wszędzie!
Obyś zawsze tu okiem nastrojonym w zioła,
miała mnie na widoku; a jeśli zawołasz,
obym zawsze był blisko, by w twoje miękkości
moje wygód spragnione dać usłużnie kości,
i ręce znaczonymi pracą i przeżyciem
gładzić twe bujne kępki w zachód i o świcie!

Drzewo, którego cieniem pokrzepić się mogę,
zawsze, ilekoć miałbym w miejscu tym swą drogę!
O, ileż w tobie soków, słońcem niestrudzonych,
wiatrem, burzą i gradem - kora do obrony,
kora moja najsłodsza! W niej życie się pleni,
zgraja małych termitków bieży od korzeni
aż w korony poszycie, żyłki twe wydrąża,
pod skórą, a nic twojej skóry nie obciąża.
I rosną tobie pęki czerwonych korali,
korali - któż nie spojrzy, wnet ich czerwień chwali...

21.04.09 Warszawa

[Aneta Wójtowicz-Wójcik]

Dobre, dobre.
Ale to bardziej proza. A raczej na pewno. Pozdrawiam.
Do poczytania.