Odźwierny (o nie-przemijaniu)

[izabela walter]

starszy pan w oknie
na metafizycznym etacie

wodzi nieruchomym spojrzeniem
po zahibernowanym podwórku
nawet mu do szklanej twarzy
z tłem ciszy zapomnianych sztućców

ziewnięciem przetyka zwiędłe wargi
z aromatu zakurzonych wspomnień
czeka aż córka z zięciem na święta
odwiedzą jego przetrzebiony portfel

natrętne machanie weszło mu w krew odkąd
osmolony garnek pożegnał kobiecą dłoń

nowi lokatorzy krzątają się z kanapą
pod jego parterowym zamkiem
ukradkiem spija z wyszczerbionego
spodka zimną herbatę

machinalnie odwracam wzrok
w stronę parapetowej twierdzy
starszy pan w oknie przywita kiedyś

[sub]Tekst był edytowany przez izabela walter dnia 05-08-2004 18:02.[/sub]

[teraa]

podoba mi się... jak dla mnie nawet przejmujacy

początek jak i koniec genialne.... to co jest pomiędzy nie zawadza też jakos wyraźnie wiec całosć mi sie podoba

pozdrawiam
tera

[izabela walter]

no to cieszę się że nie zawadza.. jakoś bardzo :)

pozdrawiam

[Dotyk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie zawadza, przeciwnie. Ładny obraz, bardzo smutny. Samotność, wspomnienia, szukanie kontaktu ze światem z okna, gdzie postać starego człowieka z wolna zlewa się z podwórkowym pejzażem.

pragnienie, by nie przeminąć jeszcze, szukanie iluzorycznych więzi z ludźmi, których "złapie" wzrokiem.

pozdrawiam - Mirka

[izabela walter]

zdarzyło się komuś interpretować jako ironię, (fakt - nawet jak nie zamierzam, gdzieś mi się ciągle wkrada) ja jednak wolę Pani wersję, dziękuję za komentarz i pozdrawiam ciepło :)