Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

kiedy zaczynasz rozumieć istotę sumienia
skąd się bierze i dokąd zmierza
to jakbyś ukryte źródło odnalazł
od tysięcy lat źródło wciąż to samo bije
rzeki łatwym materiałem złudzeń
o ten sam uderzając brzeg
na który budujesz most dla nadziei i wiary
a po którym przechodzi pustka

zamknięty w złotej klatce wzruszeń
codziennie uczysz się chwili
dojrzałej do rachunku istnienia
ciągle nic nie umiesz

oszczędzasz światło gasząc dzień
nieopatrznym ruchem samounicestwienia
jakby przestrzeń wokół była tylko tobą
nie świętym miejscem gdzie wiatr kocha się z rosą
i gdzie z kamieniem spotyka się dzbanek
napełniając radością i smutkiem domy naszych sąsiadów

popatrz ile potrzeba łez żeby zrozumieć
wzbierającą tęsknotę która zrywa mosty spokoju
szukając ciepła własnego ciała jak właściwej liny
dla podtrzymania bezpieczeństwa

gasisz żar serca nieopatrznie głębokim
oddechem westchnienia
gdy w patynę pajęczych sieci
czas nieostrożny się wplątał
a wieczorem ziemia zmęczona
układa się bokiem na miedzy
językiem skiby uderzając w zdanie
wiatru co cię zostawił pod drzwiami
w embrionalnej pozycji trwającej do świtu

z pytań bez odpowiedzi nie ułożysz wiersza
więc po co pytasz do kogo się uśmiechnąć
do Kaina czy do Judasza może do nikogo
na podwórku z którego odleciały żurawie
do kraju na brąz słońca chorych marzeń
które karmią cię wciąż niepokojem
w zachwyt nieba wchodzącej tarniny

z jaskółką w sercu jak z kamieniem
gdzie zło i dobro tańczą pirueta
a sumienie pyłkiem skruszonego marmuru
karłowacieje w laurowym drzewie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


''z pytań bez odpowiedzi nie ułożysz wiersza'' - może lepiej zamiast obecnego tytułu?
całość za długa.
podoba się zwrotka powyżej.
pozdr.
Opublikowano

Nie z każdego tworu można zrobić wiersz, tym bardziej poezję ;)
U Ciebie Poezja jest zawsze !:)
Czasem brakuje nam trochę intuicji, obiektywizmu, może także czasu żeby przemyśleć wiersz jeszcze raz i ... "wygładzić"
Tak to wykombinowałam i w tej formie zabieram do swojej "jaskini"
Plus za dostarczenie świetnego materiału :)


kiedy zaczynasz rozumieć skąd się bierze źródło
zostajesz sam uderzając o brzeg
budujesz most po którym nikt nie przechodzi

oszczędzasz światło gasząc dzień
nieopatrznie
jakby przestrzeń wokół była tylko tobą
gdzie z kamieniem spotyka się dzbanek
dla podtrzymania bezpieczeństwa
gasisz żar głębokim westchnieniem
ziemia zmęczona
układa się bokiem na miedzy
językiem skiby uderzając w zdanie wiatru
co cię zostawił pod drzwiami
w embrionalnej pozycji trwającej do świtu
jaskółka w sercu jak kamień
zło i dobro balansuje w piruet
świadomość karłowacieje
jak tarnina pod plafonem nieba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @EsKalisia   intrygujący wiersz.   motyw sprzecznych pragnień, rozdwojenia woli, paradoksów ludzkiego chcę i nie chcę to temat bardzo klasyczny. Kilku wielkich filozofów zajmowało się nim.   Kierkegaard  pisał o człowieku jako istocie „syntezy sprzeczności” - między skończonością a nieskończonością, wolnoscią a koniecznością, pragnieniem wiary i niezdolnością do niej.    Hegel traktował sprzeczność jako motor rozwoju świadomości - chcę to teza, nie chcę to antyteza.   wiersz jest metafizyczną listą pragnień, które wzajemnie się wykluczają. to nie chaos, lecz metoda.   paradoksy ujawniają strukturę podmiotu rozdartego między sprzecznymi wartościami.   mnie się podoba rozumowanie typu - być częściowo w ciąży, ale podczas gdy Twój wiersz zawiera sprzeczności możliwe, to sprzeczność o ciąży jest z punktu widzenia filozofii niedopuszczalna.     fajny wiersz.    
    • ja to bym opisał bardziej z nutą gniewu i chwały. nie godzi się jeździć komuś czołgiem po podwórku .
    • @Whisper of loves rain Jest zatem ambiwalentnym elementem ludzkiego losu. - tak jak każdy człowiek, chyba...nie znam się na tym, no może trochę :-)))))))
    • @huzarc Bardzo dziękuję! Dziękuję za zrozumienie tego zamiaru – że symbole miały być gęste i pojemne, nie dekoracyjne.   @Simon Tracy Dziękuję za takie słowa. Bo znaczy to, że coś w nim zagrało tak, jak powinno. Dziękuję za to, że mi to powiedziałeś. @Alicja_Wysocka Nie przepraszaj bo cudnie się rozgadałaś. Rozgaduj się, bo bardzo lubię Ciebie czytać - zawsze tam mądrze i empatycznie piszesz. Dziękuję za przeczytanie, i za tę mądrą myśl teologiczną, i za zrozumienie. To, że przypomnisz o rozróżnieniu między Bogiem a Szatanem w Księdze Hioba – to ważne. I ta obserwacja o naszych czasach, gdzie przypisujemy Bogu ból, a złu szczęście – pokazuje, że wiersz koresponduje z tamtą historią. Dziękuję za to, że widzisz to tak jasno. @Migrena Dziękuję! "Absentia dei" – to słowo uderzyło jak dzwon. Czytając Twoją analizę, czułam, że widzisz dokładnie to, co leżało pod powierzchnią wiersza: nie żadne przesłanie, lecz medytacja nad milczeniem, nad tym, co zostaje, gdy Bóg wydaje się być jedynie biernym świadkiem. Dziękuję za tak głęboką i trafną analizę. @violettaBardzo dziękuję! Mam taką nadzieję. :)))
    • @Wędrowiec.1984Wiem, że lubisz poskładane rymem, pozdrawiam :)   @Waldemar_Talar_Talar, @tie-break, @andrew, dziękuję :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...