dawno temu w Barcelonie

[warris de]

tak naprawdę to co mamy myśleć
nie wiemy nawet skąd
i czym
są
jedwabiste miękkie obłoki
w które mam ochotę się wgryźć
jak w puchową poduszkę
tę co to ją kupowałam
na bazarku w Barcelonie
dziś w śnie pamiętasz
szkoda
żem na puch uczulona

a ty miałeś takie niebiańsko chmurzaste oczy
i uśmiech taki szczerze roześmiany
dlaczego nie pobiegłeś tam wtedy ze mną
tylko wziąłeś ją za rękę
choć nie chciałeś
i odeszliście miarowym krokiem

a ty czemu nigdy nie zostawiłeś
mnie na dobre
żebym mogła poczuć ten chłód
jak to jest
gdy naprawdę ciebie nie ma
tak naprawdę
wiem że jesteś
i to nadzieja

musisz dbać o swoją różę
regularnie ostrzyć jej kolce
bo kochasz ją przecież
kochasz ją

bo musisz

[Karolina Daver]

oglądałam ostatnio film Woody'ego Allena pt. "Vicky Cristina Barcelona"...
ten wiersz skojarzyłam z przywołanym wyżej filmem...
i nie chodzi tu o tytuł rzucający się z dala niczym świetlisty neon ani o fakt, iż akcja rozgrywa się w Barcelonie...
ale o pewne podobieństwo fabularne...
to tylko moje delikatne spostrzeżenie... pewnie mało zgodne z prawdą:) ajj.. Pozdrawiam!

[warris de]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Widziałam ten film - szczerze mówiąc nie planowałam podobieństwa, ale jak by ktoś bardzo chciał to można się go jakoś tak doszukać. myślę, że samo pojęcie fabuły raczej w poezji się nie zdarza :D Liczyłam na jakąś konstruktywną krytykę - co poprawić i w ogóle...
Czekam z niecierpliwością :)