Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Burza

Michał Kurdyk
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/9401-burza/

Rekomendowane odpowiedzi

Michał Kurdyk

Michał Kurdyk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Kroki ucichły
Jakaś niespotykana cisza opanowała mój świat
Nawet ptaki tak niezwykle latem głośne i one umilkły.
Ucichło tak, iż myśli wymarły.
Jakiż powód takiej cichości?
Może to już ten ostateczny Koniec?
A może to tylko moja paranoja?

Wiatr lekko musnął mnie nad uchem
Nieco pociemniało wygasły światła...
Ptaki rozpoczęły ucieczkę.
Pierwsza kropla łzy upadła.
Chwile później kolejna i kolejna.

Wielki ryk rozpaczy fotografowana przez Boga.
Wielka rozpacz nieba dała upust ludzkiej niedoli.
Jedną chwilą ludzie wraz rozpaczą niebios płakać zaczęli..
Wielki deszcz łez, łez, łez..

Ona_Kot

Ona_Kot

Opublikowano
Opublikowano

część 1 :
ucichły, umilkły, ucichło...za dużo
"ostateczny koniec" - a widział Pan inny?

część 2 :
to całkowita proza
kropla łzy? - przecież łza jest kroplą...łzałzy? bzdura

część 3 :
rozpaczy, rozpacz, rozpaczą...pogania...
pierwsza linijka - "wielki ryk rozpaczy fotografowana przez Boga" - fotografowana - ona czyli, co? ryk? - gdzie sens tej wypowiedzi?
ludzie płaczący chwilą...straszne

ogólnie to jest nie bardzo wiersz - raczej kiepska proza
proszę próbować pracować nad tekstem, czytać go sobie, poprawiać...
pozdrawiam deszczowo

vice

vice

Opublikowano
Opublikowano

po pierwsze uważam że skoro "jakaś" to niepotrzebne już "niespotykana" ( albo na odwrót i chyba tak lepiej ). niepotrzebne są dopełniacze: "tak" w trzecim wersie, co sprawia że wiersz traci na powadze i tonacji. później cztrerech następnych wersów mogłoby nie być. czytam czytam i tak hm nie jest dobrze.
"Wiatr lekko musnął mnie nad uchem " ---> nie wydaje ci się to infantylne ( w zapisie )?
reszta to normalny jęk. tak się zwierza komuś co nie tworzy wiersza. ale co a tam wiem. pozdrawiam

Michał Kurdyk

Michał Kurdyk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dla pani bzdura bo nieodebrał Pani to w sposób jaki chciałem przekekazać



Prosze się domyśleć o sens wypowiedzi.. Tytuł a słowa przekazywane... prosze poruwnać sobie zjawisko burzy z tym co ja przedstawiłem w słowach i porównaniach..

Mirosław_Serocki

Mirosław_Serocki

Opublikowano
Opublikowano

Panie Michale. najpierw doszlifuje Pan posługiwanie się językiem polskim, a później zobaczymy, czy może Pan pisać. Jeżeli nie wie Pan niektórych rzeczy, to od uzupełniania takiej niewiedzy są słowniki i naprawdę niewielki to wysiłek powertować sobie takie dzieło ku pokrzepieniu serc. Jedna z oceniających nie odczytała tego, co Pan chciał przekazać. Czyja to wina? Czy czytającej, która poświęca swój czas i próbuje znaleźć jakieś światełko w tunelu, czy raczej autora, który niedbale podszedł do tego, co zrobił i nic dobrego z tego nie wyszło? Proszę się zastanowić i przeczytać, zanim zamieści Pan jakikolwiek tekst. Każdy z nich wystawia świadectwo Panu, więc warto się postarać.
Pozdr.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/9401-burza/
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      z ogłoszenia

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Dla mnie to czuły wiersz o miłości. "Życia ci meblować nie będę" - ta deklaracja na samym początku mówi więcej o szacunku niż tysiąc wyznań - nie chcę ci mówić, jak żyć. Ale mogę ci dać słowa. I potem ta propozycja - tak ostrożna, tak pełna troski - rozłożona na "kilka kątków". Nie wielkie gesty, ale małe codzienności: fotel, koc, kromka chleba, filiżanka herbaty. To dokładnie tak wygląda prawdziwa bliskość - nie w deklaracjach, ale w tym, co drobne i codzienne. A to "mogę?" na końcu - pytasz o pozwolenie. Nawet ta bliskość, ta troska - one muszą być chciane. To wiersz o tym, jak być blisko, nie naruszając granic. Jak dawać, nie narzucając. Piękny.
    • Katarzyna Anna Koziorowska
      Ciężar iluzji

      Przez Katarzyna Anna Koziorowska · Opublikowano

      Nie znam imion Twoich wspomnień. Nie rozumiem ciszy, co zastępuje puste godziny. Pozostanę tu, żebyś pożegnał sny. Moje łzy czekają na prawdę – tę zapisaną w zatrutych gwiazdach.   Milczenie jest najlepszym alibi – dzięki niemu unikniesz krzyku i zawziętych łez. Twoje niebo jest dziś przygniecione chmurami – słońce szuka drogi na skróty.   Być może nauczę się, żeby nie wierzyć Twoim wspomnieniom; to, co spodziewa się kresu, pozostanie na zawsze.   Z nieba sypią się kamienie – jesień spóźni się dziesięć minut. Otwieram szeroko okno – na parapecie czeka księżyc, obleczony w kir.   Może napotkam tę jedyną gwiazdę, jakiej zadedykuję ciąg dalszy? A może zrozumiem ziemię, co znosi ciężar moich iluzji?
    • Berenika97
      wbrew

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @lena2_ Twoja personifikacja spokoju, który "odwraca głowę" i "pławi się" - to bardzo trafne obrazowanie bierności. Szczególnie uderzające jest to "hodując beztrosko obojętność" - pokazujesz, że spokój może być nie cnotą, ale formą moralnej ucieczki. I to słowo na końcu - "obojętność" - jak wyrok. Ważny i mądry głos. 
    • Berenika97
      Komornica

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Gosława Ależ pięknie utkałaś obraz porannej mgły! Piękna poezja i język - choć archaiczny, nie brzmi jak stylizacja, lecz jak naturalny głos kogoś, kto naprawdę tak myśli i czuje. Szczególnie urzeka mnie to, jak umiejętnie połączyłaś sacrum z profanum - mgła jest tu "bladolicą panną" o takiej "śliczności że ino zginać kolana", niemal jak objawienie boskie, a zaraz potem ta sama mgła "połechta senne listeczki dziórawca" i "włazi w czerń" skiby. To spojrzenie pełne czci wobec natury, ale jednocześnie konkretne. Uwielbiam szczegóły: "żółtowdzięczną nawłoć", "dziórawiec", "witkowe kosze", "kapuściańskie ogłowki" - to słownictwo smakowite, jakby wyjęte z pamięci wsi, która jeszcze pamięta swoje stare nazwy i słowa. Wiersz płynie jak opowieść, która nie spieszy się, która smakuje każde słowo. Piszesz tak, że czuć wilgoć porannej mgły i słychać szczekanie psa na progu. Pięknie!
    • Annna2
      Upojony jesienią

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena   jak Puszcza Białowieska  Adama Wajraka. Bo tam jest śmierć i życie, bulgotanie.  Tam za wykrotem położył się martwy żubr- ale to też jest życie dla innych, powalił się dąb zmurszały, zadziałały korniki . Martwe drzewa, nie są końcem, ale początkiem i życiem . Albo graby- co kilka lat jest gradację piędzika przedzimka- on zjada wszystkie liście grabów i las wtedy wygląda jak zimą, ale to jednocześnie używanie dla ptaków- bo są gąsienice. A potem te gąsienice schodzą do ziemi, i z pędów zapasowych  znów jest zielono Tak jak u Ciebie- tam śmierć smakuje życiem.            

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...