Waga światła w samotności
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Bożena De-Tre 1 625
@Waldemar_Talar_Talar Tak to prawda Waldemarze''nauczyła Nas mocniej kochać'' i lżej nienawidzieć.Pozdrawiam i rozumiem Twoje poetyckie uczuci tak zgrabnie ujęte....
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 30 odpowiedzi
- 481 wyświetleń
-
- 28 odpowiedzi
- 561 wyświetleń
-
- 26 odpowiedzi
- 522 wyświetleń
-
- 23 odpowiedzi
- 504 wyświetleń
-
- 23 odpowiedzi
- 408 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Simon Tracy · Opublikowano
@Gosława Język, styl i opisy wręcz doskonałe. Wspaniała poezja. -
Przez Gosława · Opublikowano
Bardzo dobry wiersz Jeden z takich do których się wraca Pozdrawiam -
Przez Xdarcyx · Opublikowano
Trucizna- na własne życzenie ją pije Trucizna- póki na zegarze północ nie wybije Trucizna- ciągle to robię Trucizna- może kiedyś, wybaczę sobie Jak Trucizna zatruwasz mój organizm Jak kolce róży wbijasz się w duszę mą i ranisz Tak ostro wbijasz te małe szpilki Koniec tej drogi- daleki, nie bliski… Piję ją sama, świadomie Każdego dnia, nikt się nie dowie Że Trucizną tą, miłość jest do ciebie I choć pijąc ją, przez chwilę mi jak w niebie Za chwilę tonę jednak, jestem w potrzebie Ratunku już nie ma, piję ją do dna Nie wiem czy żałuje, każdego takiego dnia Gdy Truciznę piłam nieświadomie Studiowałam powoli swą anatomię Może tak było lepiej, truć się niepewnie Teraz już tylko, w noce i we dnie Trucizna we mnie promieniuje A dusza ma nią cała emanuje Oh, Aniele… Czy oczekiwałam aż tak wiele? I kto by się spodziewał Że duszę mą, tak ktoś sponiewierał Że wlejesz trunek ten, życia nic nie warty Że Trucizną mą, będziesz… Ty. -
Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano
@ToyerTwój wiersz boli prawdą i wspomnieniem. Czuć, że to była podróż z miłością - taką, która zostaje w człowieku na zawsze. Może ona nie znika, tylko zmienia tor. A my zostajemy, słuchając jej echa w sobie. -
Przez Gosława · Opublikowano
wstał świt a za nim mgła bladolica panna odziana w szatę prześwitną a śliczności takiej że ino zginać kolana rozlała się po polach i łąkach wilgocią okryła żółtowdzięczną nawłoć zahaczyła bgnisko by nazat połechtać senne listeczki dziórawca wczoraj jeszcze zeschłe i twarde skiby zalegały na polu mokrość nocy jednak tak wlazła w czerń że zgoła gnieść i uklepywać upajająca słodkość wyległa nad strzechy bladym błękitem pieszcząc czubki topoli majacząc wśród listeczków melodie jakoby nabożne i wniesł na progu tylko jazor poszczekując donośnie a zdyć to gospodarzów nie ma w domu na zagórzu wykopki i kapuściańskie ogłowki co rychlej motyki sposobić wyległy na pola baby służebne i dziewki brzuchate wrazu z komornicami niosącymi na plecach witkowe kosze wysoko po niebie w nierównych rzędach sunąć poczęły białe chmury niby to pierza janiołów czy inszych Bogu miłych stworzeń gdzie okiem sięgnąć czarne pola otoczone zieloną wstęgą lasu blisko kopanisk przebiegł łoś znać zwierza borowy nie nagnał rychlej w krzawiska
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się