Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Głos w słuchawce (duch w maszynie)

Przemek Małacha
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Przemek Małacha

Przemek Małacha

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Widmo tamtych odległych dni powraca
słodką barwą twojego głosu w słuchawce.
Wspomnienia wstają z grobu,
uparcie usiłują straszyć,
lecz wywołują tylko błogi uśmiech na twarzy,
tęsknotę w sercu
i Wielki Wybuch w głowie.
Fajerwerki rozkwitają świetnie kwietnymi kielichami
na czerwcowym błękicie nieba,
metamorfują w setki kolorowych motyli
które bezczelnie wlatują do żołądka
roją się i kłębią się,
buzują szampańskimi bąbelkami
i otwierają darmowe rozweselone miasteczko,
po czym torują sobie drogę do serca
przez tunel gdzie strachy na lachy
piją białe wino przy stolikach z czerwonymi obrusami
i grają w pokera kawałkami plastikowych kości.
Manekiny na wystawach sklepów poprawiają
mankiety i zaczynają szalone nieme tango immortale:
ekspresja nieokiełznanej radości
w nieskończonej mnogości kończyn,
dumnie uniesionych głów
i roziskrzonych szklanych oczu.
Samoloty na niebie rysują abstrakcyjne pejzaże księżyca w pełni,
białe smugi kreślą drogi bajecznie mleczne,
które rozpływają się w stalaktyty galaktyk:
niezdobyte szczyty kosmicznych romansów.
Grawitacja wychodzi na spacer w próżnię,
błędnik błądzi w labiryntach zwojów szarej materii,
drzewa zaczynają rosnąć koronami w dół -
- odwróceni królowie i królowe puszcz i kniej,
ich poddane zwierzęta bija pokłony i złote monety
aż lecą wióry z mennicy. Ich zmiennicy
kręcą piruety i sztuczne ognie
na patyku jak watę cukrową –
piromani-cukiernicy
bez cienia
wątpliwości
że słońce stoi w zenicie
i tak już zostanie – na zawsze południe,
dwanaście uderzeń odwiecznego zegara,
nowa przygoda, szeroka droga
i cale życie przed nami
do zasłania różami.

03.06.2009

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      roz.łąki

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Roma   świetny obraz transformacji i oswojonej tęsknoty.   to oczekiwanie, które kwitnie w siłę, aby czekać rosą, a nie chłodem.   pięknie !!!    
    • Migrena
      iluminacje

      Przez Migrena · Opublikowano

      @lena2_ przepiękny wiersz !!!!
    • Migrena
      Blizny

      Przez Migrena · Opublikowano

      Spotkali się po latach - tak długich, że ich imiona zdążyły się zetrzeć z ust świata. A jednak wystarczył jeden oddech, jedno spojrzenie - i wszystko wróciło, jak uderzenie krwi w skroniach. Nie było słów. Było głodne  ciało - stare i pamiętające. Ona pachniała tak jak kiedyś: nocą, grzechem i wolnoscią. On - jak deszcz po burzy i dym po miłości. Zderzyli się jak dwie płonące komety. Usta rozrywały czas, ręce błądziły po sobie jak po mapie, której nikt nie miał prawa znać. Palce liczyły nowe linie na jej twarzy - każda zmarszczka była datą, którą musiała przeżyć bez niego. Pod ich stopami chrzęściły pierścionki, które zdjęli, i kłamstwa, które spalili w pośpiechu. Ona drżała jak struna napięta latami ciszy. On rozplątywał jej włosy jak więzy, jakby chciał rozwiązać cały świat. Oddychali sobą, aż zabrakło powietrza. Pod palcami  blizny i pamięć. Pod językiem - ogień, którego nikt nie zdołał zgasić. Nie wypowiedzieli swoich imion - wiedzieli, że słowa są zbyt słabe dla tej chemii, która nie potrzebuje dowodu tożsamości. Miłość wróciła bez ostrzeżenia - dzika, brudna, piękna, jak huragan, który nie pyta, czy dom stoi, tylko burzy go do fundamentów. Ich ciała mówiły: pamiętam cię. Ich oddechy: nie skończyliśmy. Czas leżał martwy pod ich stopami - a oni jechali po wspomnieniach jak po rozgrzanym asfalcie, na ślepo, z zamkniętymi oczami, w stronę jedynego miejsca, gdzie można żyć - tam, gdzie kończy się rozsądek, a zaczyna płomień. Kiedy zasnęli, noc trzęsła się jeszcze długo - nie wierząc, że z tej ciszy nic nie ma prawa się odrodzić, nic oprócz nich samych.      
    • Berenika97
      Wilcza prawda

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Twoje słowa są dla mnie ogromnym prezentem.To, co piszesz o wilkach, o tym duchowym nasyceniu i inspiracji - czuję dokładnie to samo. Wilki uczą nas tego, czego świat próbuje nam odebrać: niezależności, lojalności, siły w byciu sobą. Dziękuję, że tak głęboko to odczułeś. Bardzo dziękuję!  To zdjęcie, które zostało zrobione na spacerze, (niedaleko mojego domu.) Wadera i trzy młode, niesforne wilczki. :)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Gerber Dziękuję za te słowa. Ja też mam ogromną nadzieję, że ta ustawa w końcu wejdzie w życie - to kwestia podstawowej przyzwoitości.  Ich lojalność wobec słabszych członków rodziny to lekcja, którą my, ludzie, powinniśmy wziąć sobie do serca. :) @Simon TracyBardzo dziękuję! Czasem siła jest właśnie w tej samotności, w niezależności, w tym że idziesz swoją ścieżką.  @Marek.zak1 Dziki po pasach! Pokazują klasę! A ten nieszczęsny wiersz... ile szkody może zrobić rymowanka. Dla wilków bajki! Co do duszy - zwierzęta mają coś lepszego: autentyczność i lojalność bez udawania. Pozdrawiam ciepło! @lena2_ Dziękuję! Tak, idziemy w złą stronę, ale może jeszcze zdążymy zawrócić. Pozdrawiam ciepło! 
    • andrew
      Orędzie

      Przez andrew · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski Więc wiesz gdzie bomby nie spadają. O tym nie ma w oficjalnch info.  Pozdrawiam 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...