Prozaicznie(?)

[Ikar z powpiołów]

Spotkałem ją tamtego wieczora,
była ciut za niska, jakby zbyt prosta
i tak normalnie szła.
Żadnych fajerwerków, żadnych motyli,
ja byłem i ona była, więc ją wypuściłem.
Myślałem- nie ta.

Spotkałem ją całkiem zwyczajnie,
opuściła mnie cokolwiek tragicznie.
Nie będzie zupy,herbatki,
Nawet wspólnych zdjęć.
Żadnego dzieciaka krzyczącego w nocy.
Nikt nie krzyknie- Przyjechał mój zięć.

Ale wciąż w nocy cichutko marzę,
o naszym spotkaniu,
może za parę lat.
Mocno ją wtedy uściskam, chyba pocałuję.
A w dłoń wetknę ,odrobinę tylko,
przyschnięty kwiat.

[Kamila Wójcik]

taka "ta" proza życia...
nie przestawajmy marzyć....

piekny wiersz...
uruchomił maszynę wspomnień:]

pozdrawiam;)