Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

na papier wnętrze wyplute
wiersze krwią pochlapane
w płucach tlenek węgla
kolejny wiosenny pejzaż

znów z wiatrakami walczę
jak wiatr mknę przez pola
pustynie burzany oceany
to wszystko dobrze znane

gdzie znaleźć polanę róż
o której śpiewała Safona
w oczach czarne mrowie
do kwatery grabarz woła

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

----bez "już"

Czytam ten wiersz już wiele razy (od wczoraj) i próbuję wcielić się w stan ducha peela;
wydaje mi się, że jest bardzo samotnym poetą, pod osłoną nocy w chmurze dymu papierosowego i stosem niedopałków w popielniczce próbuje bez rezultatu przelać myśli na papier; "krew, czerwona plama i grabarz" wg mnie są metaforą wysiłku, jaki wkłada, by stworzyć poezję, natomiast "z różami polana" to symbol weny...
bardzo wieloznaczny jest "grabarz" - może tu chodzić o podeszły wiek lub o "kosz" dla wiersza...
wiem, może trafiłam nie w płot tylko gdzieś obok, ale takie refleksje się zrodziły...
sugestie warsztatowe umieściłam obok wersów, jednak to tylko moje widzenie,
więc...:) podejdź z rezerwą...

serdecznie pozdrawiam "Trzynastego" :):)
i głowa do góry...wena lubi zaskakiwać :-)
Krysia
Opublikowano

Krysiu dziękuję za tak wnikliwy komentarz, co do 1 wersu to mam obawy, gdyż skoro jakie? wyplute, to masz rację, ale jak mierzyć od wypluwać, to już co innego , ale powinno być ,, wyplułem" zastanawiał mnie od początku ten wers, ale postanowiłem skorzystać z prawa licentia poetica, a to przez rym , który by powstał ba jeszcze można oddzielić myślnikiem te dwa słowa Na papier wnętrze-wyplute!, co podkreśli owe słowo. Nie wiem dlaczego chcesz użyć,, wierszy", ale myślę? ,, Plamą czerwieni...." tak może być i ładniej, ale znów dlaczego chcesz wyrzucić,, już" to nawiązuje do terez, nagle, a bez już to on może sobie wołać. Jednak to nie kwestia obrony wiersza, ale sensu, gdyż nie mam zamiaru bronić wierszy , a jedynie mogę wymieniać poglądy , co do poezji.

wiersz odbierasz pozytywnie i bystro

serdeczne dzięki za pomoc jeszcze odpiszę , gdyż nie mam teraz naprawdę czasu muszę przerwać ten koment
Siła wyższa

serdecznie i cieplutko

13

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



na papier wyplute wnętrze
wiersza krwią podpisane
w popielniczce już kolejny
dopala się ogarek
znów z wiatrakami walczę
jak wiatr przemierzam oceany
ogrody lasy przestworza
to wszystko jest już znane

gdzie znaleźć z różami polanę
o której opiewała Safona
plamą czerwoni na stole
grabarz do siebie woła


"(...) wyplute wnętrze / wiersza krwią podpisane",
ale zaznaczam, że to tylko moja sugestia;
aha, "już" wg mnie zbyteczne skoro "woła" (czas teraźniejszy)

pozdrawiam serdecznie :)
Krysia
Opublikowano

Ja dziś bez jednej merytorycznej uwagi
Polan z różami Ci wszędzie dostatek
Wystarczy bosa stopa a kolce znajdą się same
Więc nie szukaj tych polan Safony, chyba żeś masochistą
Poeci bywają
Nie dziwi nic
Idę zapalić

Opublikowano

Krysiu ładnie to zmieniłaś i wielkie dzięki i znowu mi w głowie zawirowało heh już się poddaję, ale nie chodzi o dysputę, tylko brakuje mi czasu na wszystko i nie mogę wszystkiego ogarnąć

serdecznie i ciepło

13

Opublikowano

Witaj LadyC dawno Cię nie było i miło rózyczko z cierniami widzeć Twój koment.

Polan z rózami u nas dostatek, ale ja szukam Perii, tam róże były inne i ,, pogarda tym, co nie znają poezji", a piszą swoje nieuzasadnione komentarze, jakby postradali umysły, a z tym masochistycznym nastawieniem, to celnie prawisz, lecz to nie ten dział, tamten chyba zowią Z etka, albo Z - kosz, a może Z brukać z błotem hołotę sam się pogubiłem w tych nazwach własnych.
Jednak wielkie dzięki za odwiedziny i komentarz i nie pal tyle, gdyż to cerze szkodzi:):):):)

serdecznie i ciepło

13

Opublikowano

Lady masz rację dlatego napisałem ,,nikotynowy ogarek "zdając sobie sprawę ze znaczenia tego słowa, ale zakręciłaś w moim umyśle, jak tak możesz no wiesz. Krwawy wers ma uzasadnienie do trudu jaki wkłada literat w swoją pracę, a słyszysz kosz, śmieć itd tylko komentujący nawet nie wie o co w wierszu chodzi w gronie filologów z działu Z i w tym tkwi sęk i te same farmazony i frazesy
LadyC lubię Cię za mądrość , szczerość i otwartość nawet za te poprawki i jedynki jakie mi wstawiasz

serdecznie

13

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Oj oj!
Nawet w bardzo złym nastroju nie wstawiam jedynek ;)
I nie piszę, że jest źle - bardziej dyskutuję niż krytykuję
Nabieram czasem pokory
Czasem wręcz odwrotnie
Wybacz

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @klaks Porwałeś mnie już drugą bajką

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Pozdrawiam serdecznie!
    • @klaks Mamy już więc dwie sławne pszczółki: Zosia i Maja. :-)))
    • @LeszczymPoezja, Proza i Promocja - wszystkie na jedną literę.  Ja tam myślę, że z którąś wreszcie się dogadasz :) 
    • Zobacz, spójrz… Oto moje usta. Moje dłonie. Zimno mi. Zimno mi w tej wilgoci. W tej dżdżystej aurze jesieni. Dotknij, a poczujesz. I jak? Mówiłem. Zimne to wszystko, prawda? Tak zimne jak bryłki lodu. I te palce zimne, jak palce mojej nieżywej już matki. Tutaj jest wiatr. I szum schodzący z nagich gałęzi drzew. Idący w liście, co u stóp mych się kręcą. W korzenie. Czuję w wilgotnych włosach twoją dłoń. Twoje palce przechodzące na wskroś. I znowu od początku…   Idę przez te obszary ciszy nagle zbudzonej. Przez ten cichy ciąg zdarzeń. Przez te długie bardzo strumienie czasu. Idę długo tymi korytarzami. Idę w daleki ląd zapomnianych twarzy. Które na końcu. Które tam bardzo… Na końcu...   Ty wiesz. I ja wiem. Wiemy wszystko. Wiesz, prawda? Wiesz wszystko, co chcielibyśmy sobie powiedzieć. Ale nie powiemy już nigdy, chyba że we śnie.   Tutaj, gdzieś. Pomiędzy drzewami. We śnie. Szliśmy. Idziemy. I będziemy szli. I jeszcze…   Kolejny krok. Kolejny…   Zderzam się ze ścianą w pokoju ciemnym i pustym. Odwracam się. I widzę. Patrzę. Szukam… Ze ścian wyciągają się ręce. Czyjeś ramiona. Te ręce zimne. Te dłonie. Te palce… Jakby twoje, które wciąż mnie przywałują gestami.   Zapalam świece. Gwiazdy płoną na niebie. Pomiędzy chmurami, w których jaśnieją snopy odchodzącego deszczu. Tutaj i tam. Odsłaniam zasłony. Szeroko. Firanki na moich skroniach w powiewie otwartego okna. Głaszczą. Łaskoczą. Łaszą się. Przymilają z milczącym kwileniem zmiłowania. Tam wysoko. Na niebie. Na suficie płomyki drgają od zimna. Na szafie jakiś zakurzony kufer nie ruszany przez lata. I wszystko majaczy. Rozpływa się i scala. I migocze, i szumi bardziej jeszcze. I jeszcze…   Lekki trzask podłogi przechodzi w tej ciszy i znika. Ktoś tu, widać, był przed chwilą. Lecz cisza. Cisza. Cisza znowu w tobie. I we mnie. I wszędzie. I jeszcze… Odgłosy jakieś przechodzą. Błądzą wewnątrz naszych ciał złączonych pustką.. I drżą w nas jeszcze… Tak bardzo długo… Jeszcze...   Jesteś tu jeszcze?   Wiesz, ja tu byłem. Czekałem. Albowiem istnieję już tylko w czasie przeszłym. W teraźniejszym kurz okrywa portrety pergaminowych twarzy. Wśród pajęczyn. Na ścianach. W półmroku. W piskliwym szumie gorączki. W ciszy absolutnej. W takiej ciszy dookolnej. Wszędzie. I wszędzie. Która się kryje, i która wyłania się zewsząd. Z każdej szczeliny. Pęknięcia. Spod każdej drzazgi, co wbija się pod paznokieć z ostrym ukłuciem, podczas przeciągania w jakimś napadzie wierzchem palców po drzwiach drewnianych. Po podłodze. Po listwach cokołów… Po pólkach pełnych martwych książek. Zaplamionych. Na okładkach czyjeś oczy zeskrobane żyletką. Wszędzie. Wszystkie oczy niewidzące. Ślepe. Wydrapane. Jakby ktoś chciał się pozbyć wszelkiego spojrzenia. W szaleństwie. W nieadekwatnym przeżywaniu rzeczywistości. W przypływie pasji. W schizofrenicznej mozaice szeptów, co wciskały się natrętnie do uszu. Wśród oddechów. Wśród szybkich. Zmęczonych. Kiedyś. Kiedyś… Ale to było kiedyś. Wśród zapomnianych gestów...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-17)    
    • @Migrena Żal mi ich wszystkich, bo są jak latarnie w złym miejscu, oświetlają cudze zagubienie, a same gasną po kawałku.   A i ci, którzy się zatrzymują, też niosą w sobie ciemność, która czasem ma kształt samotności, a czasem – tylko pustki.   W tym wszystkim najwięcej boli to, że nikt tu nie jest z natury winny, a każdy trochę poraniony.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...