Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w morzu jedna łza nie znaczy nic
jak ten świat który nas przygarnął
kropla deszczu to żywot człowieka
w ziemię wsiąka i z kwiecia paruje

zawsze żyj z uśmiechem na twarzy
troski schowaj do żelaznego kufra
nie myśl o jutrze bo jest tylko teraz
a każda sekunda to już inny wymiar

niech Bóg poprowadzi cię za rękę
oczy nie zobaczą przemocy świata
może staniesz w błocie albo u sławy
jednak pamiętaj kim naprawdę jesteś

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Sfinksie coraz bardziej zachwyca mnie Twoja poezja
wiersz niby napisany prostym językiem ale wyczuwam w nim ogromny potencjał filozoficznej zadumy i tak też odbieram przesłanie
odważyłeś się stanąć w szranki z sentencją Kartezjusza i zrobiłeś to świetnie bo dokończyłeś za niego to co dla nas jest chyba bardziej ważne niż jemu współczesnym:
Cogito ergo sum... człowiekiem
człowiekiem - właśnie to słowo rozbrzmiewa w uszach po przeczytaniu ostatniego wersu
i w taki niedopowiedziany sposób świetnie zamyka utwór
jestem pod wrażeniem porównania życia człowieka do kropli deszczu co w ziemię wsiąka...
cudnie!

pozdrawiam serdecznie
Opublikowano

życie chwilką tylko, kroplą deszczu (cudowne porównanie!), ważne tylko teraz, to, co jest i z tego trzeba się cieszyć, pozwolić się prowadzić Panu Wszechświata i po prostu żyć! żyć pełnią życia nie zapominając nigdy, że jest się ... człowiekiem...
oczarowujesz mnie swoją prostą a tak głęboką w przemyśleniach poezją :)
pisz tak "Trzynastko", pisz, pisz...i przekazuj bezcenne wartości :)

serdecznie pozdrawiam :)
Krysia

Opublikowano

Grażynko cieszy mnie że potrafisz zrozumieć moje wierszoły. Tak,, myślę , więc jestem", a wiersz ma proste słowa ale mają w sobie kilka przesłań. Jedno z nich jest przyziemskie ta kropla deszczu, to porównanie do duszy człowieka czyli materii, która jako obieg zamknięty nie ginie, więc z punktu widzenia fizyki materia też nie ginie, tylko zmienia wymiar. To jedna myśl zawarta w wierszu. Jest jeszcze kilka, ale to pozostawiam dla czytaczy. Jakby każdy był człowiekiem, to nie istniałoby zło na świecie.

dziękuję za wyczerpujący komentarz i wizytę

serdecznie i ciepło pozdrawiam

13

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


zaciekawiłeś mnie Sfinksie tymi jeszcze kilkoma myślami zawartymi w wierszu
z zamkniętym obiegiem materii nie miałam problemu podeszłam od strony biologii z którą kiedyś miałam wiele...uczyłam
pewnie dlatego moja uwaga skupiła się nad jednym i byłam pod wrażeniem jak trafnie przełożyłeś to na poezję
jednak zwróciłam też uwagę na znaczenie "żelaznego kufra" i...
masz rację trzeba pozostawić dla innych
dodam tylko że zło niestety jest nam przypisane rodzimy się już w grzechu a dobro wymaga wysiłku i tylko od nas zależy po której stronie się opowiemy, na ile pozostaniemy "człowiekiem"

pozdrawiam serdecznie
Opublikowano

Grażynko czyli Pani biolog, to jak dobrze się orientujesz darwinizm opierał się na wielkości mózgu i środowisku oraz zaprzeczaniu podświadomości. Obecne wykopalisko na Jawie jednak zaprzecza już tej teorii, która niedługo przestanie istnieć ,gdyż odkrycie tam szczątków kobiety przekreśla wielkość mózgu , gdyż była to osoba myśląca i powinna zająć miejsce przed człowiekiem współczesnym, więc wielki orzech do zgryzienia mają naukowcy a to trzymanie nauk w ramach dla kontroli ludzkości już przestaje być kontrolowane.
Odnośnie wiersza to pokrótce: Horacy, Kartezjusz, Newton, teologia, ale na pierszym miejscu humanitaryzm

Dziękuję za kolejny komentarz oraz wymianę poglądów

serdecznie i cieplutko

13

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Sfinksie dość dawno obiła mi się o uszy wzmianka w jakiejś gazecie na temat znaleziska na wyspie Flores a co z tym dalej... będzie to kolejna teoria a chyba jeszcze nic nowego nie pojawiło się na temat wyższości pierwszej teorii nad drugą, czy może odwrotnie
do tego dodajmy jeszcze religię która zaprzecza wszelkiej teorii ewolucji...
moja teoria (nadzieja) jest taka, że kiedyś dojdzie do znaleziska które sprawi że jedno z drugim przestanie się kłócić
a tymczasem wybór pozostawmy sobie
miło mi się z Tobą gawędziło Sfinksie

pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Życie.... To ròwnia pochyła Z tym że człowiek Nie powinnien po niej się staczać Lecz piąć się do gòry.  
    • My, ława przysięgłych — głos ludu: Uznajemy tego oto osobnika, obwiesia, Winnym skradzenia w podstępny sposób Całusa od panny tutaj oto zapłakanej.   A było to zuchwalstwo pierwszego stopnia. Sąd podjął decyzję i skazuje łobuza: Na dożywotnie, bez prawa do ułaskawienia, Obdarowywanie poszkodowanej bukietem róż.   Noszenie jej na rękach o każdej porze dnia i nocy, Bez mrugnięcia okiem i sapania z bólu. Chłopcze, wyrok jest surowy i czeka cię ciężka dola. Do lochu nie trafisz — a teraz zmykaj do kwiaciarni!   Pani Jolu, proszę najpiękniejszych kwiatów, Ile tylko dźwignę na plecach chuderlaka, Takich, żeby Ewka nie zrzuciła mnie ze schodów. Oj, dziwaku, nie ilością, lecz symbolem   Podkradniesz się do serca lubej — popatrz: Oto czarodziejska żółta róża, cudna, rozwinięta; Niesie z sobą moc uczuć, przyjaźni, pamięci. Biegnij i to chyżo, niech ci się szczęści!   Kamykiem w okno pyk, pyk; firanka się uchyla, Widać gest podrzynania gardła — brryy. Cóż, postoję pod blokiem, może zagram na grzebieniu, I zaśpiewam coś o kropeczkach lub mydełku Fa.   Pierwsza gwiazdka zaraz wzejdzie, czas do domu, Pochlipać w poduszkę; nagle: „a ty, gdzie, gamoniu?” Słychać, i łups! tupnięcie nogą: „aresztuję cię! Ręce do góry! teraz to ja będę kraść całusy...”  
    • @Annna2 Stworzyłaś niezwykłą podróż przez czas i przestrzeń, gdzie lew z Pireusu staje się przewodnikiem po całej cywilizacji śródziemnomorskiej i europejskiej. Naturalnie splatasz w tej wizji starożytność z nowoczesnością. Szczególnie poruszający jest moment przejścia od tego przemierzania świata do intymnego "narwij agrestu" – ta nagła zmiana skali, od wielkiej historii do prywatnego, zmysłowego wspomnienia, jest bardzo poetycka. Lew z runami losów na łapach to piękna metafora tego, jak nosimy w sobie całą przeszłość, wszystkie miejsca i doświadczenia. A na końcu – "pięć sekund już lwu z Pireusu to za mało" – ma w sobie melancholię przemijania. Twój wiersz oddycha historią, ale jest równocześnie bardzo współczesny w swoim niepokoju i nienasyceniu. Ciekawa jestem kontynuacji. Pozdrawiam.   
    • Oj szybko ci przytrafiają miłości. Intensywnie piszesz, ja to jestem taka spokojna, rozwlekła:)
    • @Alicja_Wysocka takie wiersze na jesienne wieczory - w to mi graj

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ale ten kwiateczek na parapecie, ach ... 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...