Mamo!

[Wiesiek Drzewiecki]

Dawno, dawno temu,
Kiedy dzieckiem byłem,
Prawie każdej nocy
Intensywnie śniłem

Jeden sen dziś wspomnę
Wraz ze szczegółami:
Była wściekła burza,
Z gradem, z piorunami.

Ze strachu nie mogłem
Ruszyć nawet palcem.
Wtedy usłyszałem:
„Co jest z moim malcem?”

Zobaczyłem także
Troskę w Mamy oku,
Bo zabłysła właśnie
Lampka w gęstym mroku.

Dzisiaj, moja Mamo,
Pięknie Ci dziękuję
Za to, że mnie wspierasz
Zawsze kiedy czujesz,

Że Twojej pomocy
Bardzo mi potrzeba,
Że wiecznie próbujesz
Przychylić mi nieba.

Dzięki Ci, że jesteś.
Bardzo Ci dziękuję
Za Twe wielkie serce,
Które zawsze czuje

Jakie mam kłopoty,
Czego się obawiam,
Że nad własne dobro
Zawsze moje stawiasz.

Marzę, że Twym wzorem
Moim dzieciom nieba
Przygnę i pomogę
Gdy im będzie trzeba.

[czuła-ja]

hmm...
Idea piękna. Podziękowania należą się każdej Mamie. Ale... jakieś to zbyt proste, sielskie, utopijne(?) Trochę razi. Za wprost.
Kibicuję!

[Michał Gomułka]

Zgadzam się z czułą. Ciężko jest uchwycić szczerość w sposób uduchowiony, ale warto o to walczyć, nad tym pracować.