Utopia stracona

[Dama Kameliowa]

Wszystkie ślady stóp prowadzą do morza
Wyrwane dusze z przedsionka nieba
Uciekły, by zatonąć w morzu życia
By stać się topielcami przygody

Drzewo zrozumienia, jabłkiem niezgody
Wiatr nie zmierza w jedym kierunku
Brak tu wszelkiej pewności jutra
Z dna odrywa sie jedynie kłamstwo i obłuda

Odbite głosy od ścian życia
zmierzają bez celu,
bez jakiegokolwiek zamierzenia
I można by pytać czy wyspa jest pusta
Nie jest bezludną, bo istot w niej wiele

Przygoda ich celem,
Oni wiedzą,że nie będą
Ikarami i Dedalami
Wiedzą,że nie spadną do morza
Lecz nie wiedzą czy słońce nie stopi
ich skrzydeł

Z niepewnością im do twarzy,
I gdzieś tylko pod kloszem ów róża
Przypomina im idealny świat
Lecz oni woleli go utracić
Nasza Utopia została stracona
Już nie zabrzmi jej donośny głos,
Zwykłym życiem okupiona

I tylko nieliczni zatęsknią
I powiedzą: "Utopia stracona"

[Gość]

Bardzo mi się podoba:)
ciekawy ,pozdrawiam:)

[bazyl_prost]

to z pewnością nieaktualne ale każdy w bunkrze o własnym cukrze

[bazyl_prost]

zwykłym życiem... pani z Ziemii?...

[bazyl_prost]

nic ten wiersz nie mówi o pani utopii, bo utopie ładne bywają, nie trzeba od razu ideologii