Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wierzą

Kamil Szeremet
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • zielarz
      czas

      Przez zielarz · Opublikowano

      Czas się rozwija — a ty stoisz w miejscu. Ha! Chciałbyś.   Czas się rozwija i ciebie zabija, czas ucieka, płynie, biegnie — płuca się kurczą, serce bije. Ha! Chciałbym, żeby to nie było prawdziwe.   Marzenia gniją w szufladach, palce drżą na pustych kartkach, słowa ważą więcej niż stal, cisza krzyczy. A ja... mam jej żal.   Oni idą — ja stoję, oni krzyczą — a ja tonę, oni śmieją się w deszczu, ja zamykam oczy przed światem.   Czas się rozwija — a ja maleję. Ha! Chciałbym przestać, ale nawet tego nie umiem.
    • iwonaroma
      woda światło powietrze

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        ;) to po co lajkujesz?
    • EsKalisia
      Koło natury

      Przez EsKalisia · Opublikowano

      @Konrad Koper Dziękuję!

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Czemu nie limeryk?  Ilość sylab w wersach się zgadza i na końcu jest refleksja.  
    • Leszczym
      Uuuu

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Naram-sin Wiesz zajrzałem i faktycznie bardzo ciekawa piosenka i świetne wykonanie !!
    • Domysły Monika
      Eteryczna

      Przez Domysły Monika · Opublikowano

      W pędzie gniade dwa konie, tam w bieli dziewczyna mknie. Melodię własną śpiewa, zapach wspomnień ją otula.   Rosą lśni kroków ślad; tam spokój trwa, gdzie nie spojrzy. Tajemnice stare szepczą drzewa, cicho z nią w sukni oddech gra.   Cień długi się kładzie, na śpiące kamienie i mech. Szeptem wspomina dawne dni, echo śmiechu w dolinach. Nocą oczy jak gwiazdy błyszczą, tajemnicą owiane. Światło księżyca maluje twarz, spokoju pełną.   Wiatr włosy rozczesuje, srebrzystą nicią wśród traw. Stopy bose ziemię czują, rytm życia w nich trwa. Ptaki śpiewem odpowiadają, leśną symfonią z daleka. A ona idzie, nie ogląda się, ku ścieżce, co w mgle znika.           

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...