Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

"a kości zostały spalone"

mogliśmy rozmawiać godzinami
zagryzając Arystotelesa pleśniowym serem
a powietrze pachniało cynamonem
mówił że to przyjaźń
że nie zburzą jej
trąby jerychońskie
ani miłość

miał mnóstwo kobiet
kochał każdą z nich po części
starając się złożyć je w całość

pamiętam jak malował obrazy
zapach olejnych farb
i taniego wina
- Bóg nam nie potrzebny -
mówił
zarysowując kontury naszego wszechświata

co tydzień przenosił góry
nową wiarą odkopywał stare teorie
niepotrzebnie wychodził
poza ramy własnego czasu

podobno to była żyletka

płatki krwi na rozciętych nadgarstkach
zasychały godzinami
- miał takie delikatne ciało

jeszcze piętnaście lat temu
piasek po którym stąpał
zbierałam do plastikowych woreczków
dzisiaj zdjęłam gipsowy odlew
jego twarzy

Opublikowano

uwielbiam wiersze które maja elemnty opowieści, opisu, powiedziane wprost a gdzieniegdzie piękną metaforą... cudowny wiersz... na pewno najlepszy jaki czytałam dzisiaj... ale nieładnie pisać taki wiersz... bo czytelnik taki jak ja moze mieć akurat zły dzień... bardzo zły dzień, moze go to ruszyć... może się popłakać... oh Pani Halino... nigdy Pani tego nie zapomne...

rym który sie pojawił też swietnie współgra z całoscią... nic dodać nic ujać...

obiecuje sama sobie ze w takie dni nie czytam już więcej wierszy z elementami samobójstwa... przynajmniej nie takich dobrych... bo w takie dni to ja nie lubie płakać... ot co

pozdrawiam
Tera

Opublikowano

w niektórych momentach doskonałość wiersza się łamie
ale są to malutkie momenciki, które nie przeszkadzają w odbiorze jakże pięknej całości :))

lekko pisane, lekko wolno czytane
rozlewał się cichutko po mojej duszy
aż w końcu wywołał dreszcz..
"płatki krwi na rozciętych nadgarstkach
zasychały godzinami" - najbardziej

ah.. cudeńko
gratuluję :))

pozdrawiam
Emilka

ps. po przeczytaniu takiego wiersza wraca wiara w ten portal :)

Opublikowano

Dziękuję za komentarze:) normalnie nie wierzę że nikt nie doszukał sie niedociągnięć:) ale jak już na wszystko odpisuję, to muszę przyznać, że ten wiersz po prostu do mnie przyszedł o 5 nad ranem, obudził i nie pozwolił zasnąć dopóki go nie zapisałam, ale przyznam szczerze, że jest taki trochę ze snu i taki trochę nie mój... Boję się, że przeczytałam coś kiedyś i to utkwiło w mojej pamięci, a potem podświadomość napisała, także jeśli ktoś coś takiego czytał to czekam na znak:)
pozdr.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Krótki, zastanawiający. Dużo w tym wierszu ukrytego niedosytu. Piękno, które powinno ukoić, nakarmić, wymyka się, jak te nienamalowane ptaki. To może być chociażby niedosyt twórczy. Istota rzeczy, którą chciałoby się utrwalić, jest poza zasięgiem, jest w innym folderze. Czeka na odkrycie, ale podmiot liryczny patrzy w innym kierunku. Tekst próbuje też zgłębić sam proces przetwarzania dziś zobaczonego na obraz poetycki i przez to jest, z pewnej perspektywy, autoteliczny.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        rozwinął się   Na hip hopie znam się średnio. Mogę tylko pobieżnie ocenić, że tekst ma cechy charakterystyczne - używa  przejaskrawień, posługuje się karykaturą i elementami groteski, reprezentuje postawę buntu, zdecydowanie anty-mieszczańską. Podejmuje typowe tematy, np. blaski i cienie dorastania w mieście (świat blokowisk), próby ucieczki od nudy, marazmu, bylejakości, muzykę traktuje jak drogę do wolności. Mocne jest poczucie przynależności grupowej, nawiązanie do wspólnych doświadczeń. Uliczny język ma podkreślić odcięcie się od konserwatywnej rzeczywistości. Znaczy się, chyba jest dobrze. Ale jako boomer, to co ja tam wiem.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Tylko film? To wcale nie brzmi uspokajająco. Wiele filmów potrafi siedzieć człowiekowi w głowie przez całe życie. Zostaje jakiś wstrząsający obraz, jakaś przeżyta emocja, jakiś trigger, który później w najmniej oczekiwanych momentach uruchamia rozmaite psycho-reakcje. Np.obejrzane w dzieciństwie filmy dla dorosłych albo horrory. W wierszu film można rozpatrywać niedosłownie (np. przenośnia życia), rzecz jasna, i wtedy jeszcze bardziej potęguje się to coś niepokojącego. Jest takie internetowe powiedzenie, że' tego się nie da od-zobaczyć.' Zjawiska, osoby,sytuacje wdrukowane w podświadomość są w stanie nękać bardzo długo. Ogród na końcu - to, bez wątpienia jest to - powrót do raju, gdy filmy (kolejne epizody życia) się skończą. Wtedy następuje także uwolnienie.
    • @Naram-sin Ty żądasz ode mnie skupienia się na warstwie fakograficznej, a do tej pory wszyscy krytykowali moje długie wiersze za brak metafor, parafraz, czy niedopowiedzeń... Ech... wszystkim nie dogodzi... Pozdrawiam!   @wierszyki Ale właśnie chodziło mi o to by ten tytuł przykuł wzrok jak największej liczby potencjalnych czytelników... Pozdrawiam!
    • Coś tu jest nie tak z rytmem. Brakuje średniówki, więc wiersz gubi swoją naturalną melodię. To jest zdecydowanie do poprawienia. Druga sprawa - przerzutnie są bardzo ciekawym środkiem poetyckim, który pozwala uzyskiwać bardzo ciekawe efekty, zaskakiwać czytelnika, tworzyć wieloznaczności. W tym wierszu jednak jest ich zbyt dużo, a w poezji wszystko musi być zrównoważone i nie należy przesadzać z ilością czegokolwiek. Sposób ujęcia tematu jest całkiem przyzwoity, wiersz ma klimat leciutko barokowy, albo stylizowany na taki. Dobrze sobie radzi, bo choć motyw bzu jest oklepany, to utwór skupia się na stworzeniu konceptu (na szczęście), nie brnie w infantylny sentymentalizm.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...