Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pochyliłaś się wiekiem nad wodą
bystrym nurtem do głębi wzruszona
tęsknisz pewnie za dawną urodą
przemijaniem istnienia znaczona

garść okruchów pamięcią zakrytych
powiew wiatru troskliwie kołysze
a ty marzysz o trasach przebytych
i melodiach co dźwięczą do dzisiaj

rudy listek we włosy wplątany
w ciepłych barwach uroczej jesieni
twoja młodość i pierwsze kochanie
świeżość rosy co słońcem się mieni

porzuć troski i raduj się jeszcze
rozpuść włosy jak kiedyś za młodu
zanim bielą pokryją się mlecze
uwij wianek i czaruj swobodą


dwie ostatnie zwrotki w nowej wersji

-----------------------------------------
a to skrócona wersja

pochyliłaś się z wiekiem
przemijaniem kruszona
gdy twa młodość umyka
siecią zmarszczek płoszona

garść okruchów zeschniętych
marzeniami kołyszesz
nucąc dawne piosenki
pragniesz jeszcze usłyszeć

z łezką w oku minione
retro nutki wciąż żywe
co przetrwały chronione
dotąd takie prawdziwe

choć dziś późnojesienne
wabią nadal tak świeże
skrzeszą iskrę kochania
jeśli zechcesz uwierzyć

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


właśnie nawaliła forma, choć wiersz był w warsztacie i gdyby tam chlusnął kubeł zimnej wody, to bym pewnie jeszcze popracowała, wprawdzie Ty napomknęlaś delikatnie, ale ja tak jakoś... wiesz czasami jak sie coś spartaczy, to dobrze robi, bo uczy hehe... pokory, więc mi sie przyda :) tylko odczekam aż przyjdzie wena; ściskam Beatko :))))
Opublikowano

ja też mam kubeł, potraktuj jako spóźnionego śmingusa-dyngusa ;)
okropnie wlecze temat, rozwalcowałaś go i zrobiłaś wielki, niestrawny placek. zbyt długo i zbyt nudno, brakuje mi tutaj kondensacji myśli. widać ją, ale nieco zwiotczałą, po prostu rozbadzianą na n liczbę strof wiersza.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


oj, Rachel, dobrze, że ciepło na dworze, bo kolejny "zimny kubeł" mógłby zaszkodzić ;
dziękuję, że spróbowałaś rozwalcowanego placka, choć on właśnie taki zwiatczały, bo "późnojesienny"; nie chciałam wywołać niestrawności...ot, widać nie wyszło, tak czasem bywa ;)
serdecznie pozdrawiam
Opublikowano

tak na gorąco po "kuble zimnej wody" wkleiłam nową wersję

pochyliłaś się z wiekiem
przemijaniem kruszona
gdy twa młodość umyka
siecią zmarszczek płoszona

garść okruchów zeschniętych
marzeniami kołyszesz
nucąc dawne piosenki
pragniesz jeszcze usłyszeć

z łezką w oku minione
retro nutki wciąż żywe
co przetrwały chronione
dotąd takie prawdziwe

choć dziś późnojesienne
kiedy nadal tak świeże
skrzeszą iskrę kochania
jeśli zechcesz uwierzyć


i nie twierdzę, że jest lepsza, ot na razie na tyle mnie stać ;)
pozdrawiam czytających :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jestem za pierwszą wersją,może i do poprawienia.. ciut w kwestii rymów,
ale całe ciepło i klimat zawarte jest właśnie w nim...
Pozdrawiam cieipło,Krysiu...
Bo widzisz, pierwszą pisałam tak jak czułam, druga przerobiona "na sucho".
Dziękuję Mario :)
Serdecznie pozdrawiam.
Opublikowano

Bardzo mi się podoba nastrój wiersza (przede wszystkim w pierwszej wersji). Temat, atmosfera, śpiewność, rzewność, melancholia - lubię takie klimaty.
Niestety dwie ostatnie strofy raptem łamią rytm przez jego całkowitą zmianę - zupełnie inaczej rozmieszczone akcenty:

z łezką w oku wspominasz minione [=][-][=][-][-][=][-][-][=][-]
retro nutki uczucia wciąż żywe [=][-][=][-][-][=][-][-][=][-]
co przetrwały pamięcią chronione [=][-][=][-][-][=][-][-][=][-]
dotąd piękne i takie prawdziwe [=][-][=][-][-][=][-][-][=][-]

listek brunatny rudość kasztana [=][-][-][=][-][=][-][-][=][-]
jesień urocza w ciepłych kolorach [=][-][-][=][-][=][-][-][=][-]
i znów powraca pierwsze kochanie [-][=][-][=][-][=][-][-][=][-]
jakby to było zaledwie wczoraj [=][-][-][=][-][-][=][-][=][-]


Pozdrawiam serdecznie.
Oxy.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dzięki Oxy za wnikliwy i obrazowy komentarz. Spróbuję jeszcze nad tym popracować, ale na razie wena gdzieś sobie z tego klimatu uciekła :); poczekam cierpliwie, może wróci :)
Serdecznie pozdrawiam :)
Krysia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...