Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

roztarte jak cynamon pod nosem
dziecięce historie kosmiczne przeżywam
do gwiazd statkiem pod złotym żaglem
zdobywam skarby i milknę
planeto
tydzień wcześniej
pierwszy raz zobaczyłam śmierć
miała adidasy rozlazłe koszulę w kratę
i pochyloną osobę na wzór żony
- a najbardziej to Lota
w sobotę było wesele
w sąsiedztwie
powietrze jasne bezczelnie

czasami śpię na dworze
pod własnym oknem
nie chcę wiedzieć jak się świat toczy

to nie tak, że boję się umrzeć
po prostu nie chciałabym być w pobliżu, kiedy to się stanie.*

_
Szczere komentarze i oceny, bo jak to nie wyszło, to ja się poddaję.

*Woody.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



to tak na szybko, bo ktoś tu sie u mnie niecierpliwi zeby sie nim zająć...;p;D
ogólnie szlif to to co trzeba tekstowi.
nie poddawaj się:)
pozdr aga

edit: zapomniałam dodać ze najbardziej podoba mi sie tytuł. przyciagający wg mnie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Wiersz da się uratować jednak moim zdanie do gruntownej przeróbki. Bardziej na warsztat niż na poezję zaawansowaną ale pewnie się nie znam.

Pytanie, które mi się nasuwa po lekrurze: Czy autorka wie o czym chciała napisać? Ja nie wiem.
Za dużo tu waty za mało treści. Słowa w wierszu mają być po to by nieść precyzyjną treść, przesłanie. Tutaj mam wrażenie, że są tylko po to, by był wiersz o czymś bliżej nieokreślonym. Tego typu wiersze powinny być gruntownie przemyslane, każde słowo ma mieć jakieś znaczenie. Jeśli nie, wychodzi niespójny obraz, zlepek czegoś co nie tworzy całości.

Zapewne nie każdy w ten sposób podchodzi do poezji. Ja mam jednak dość logiczny umysł, który się buntuje przeciw takiej poezji.

Pozdrawiam
Opublikowano

Trochę zmieniłam po przeczytaniu na głos. Coraz lepiej u Ciebie Tosterku. Pozdrawiam.


roztarte jak cynamon pod nosem
dziecięce historie
do gwiazd statkiem pod złotym żaglem
zdobywam skarby i milknę
planeto
tydzień wcześniej
pierwszy raz zobaczyłam śmierć
miała rozlazłe adidasy koszulę w kratę
i pochyloną osobę na wzór żony
- a najbardziej to Lota
w sobotę było wesele
w sąsiedztwie
powietrze jasne bezczelnie

czasami śpię na dworze
pod własnym oknem
nie chcę wiedzieć jak toczy się świat

to nie tak, że boję się umrzeć
po prostu nie chciałabym być w pobliżu, kiedy to się stanie.

Opublikowano

"To nie tak, że boję się umrzeć.
Po prostu nie chciałbym być w pobliżu, kiedy to się stanie." dokładny cytat

www.woodyallen.art.pl/

Powinno być w cudzysłowie jako, że to czyjeś słowa! ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


myślę że nie była głupia, myślę że mogła mieć mnóstwo ważnych powodów. W tej kwestii popieram Szymborską;)
a tak na serio wiersz nie jest o niczym, dla mnie jest o tym, że życie nie jest bajką i że czasem chciałoby się odwrócić, uciec od tego, co jest, kim jesteśmy. Od starzenia, śmierci, która tu wygląda jak zupełnie z życia wzięta, chociaż niezupełnie uciec, bo przecież śmierć jest oki, skoro uwalnia od życia. Tutaj chyba przede wszystkim jednak przypomina, że życie jest krótkie, że się nie powtórzy.
Jest w wierszu jakaś nostalgia, jakiś żal, za tym co było, albo raczej co mogłoby być. Peelce nie do końca dobrze jest w teraźniejszości, chociaż z pozoru angażuje się. Końcowka jest dla mnie natomiast enigmatyczna w zestawieniu z resztą; i nie pasuje, teraz wiem dlaczego - bo nie jest autorstwa autorki.
Tak mi się czyta ten wiersz. Dlatego żona Lota jest tu wg mnie na miejscu - przecież mogła obejrzeć się z żalu za wszystkim tym, co znała.

Jeszcze mnie razi "miała pochyloną osobę"...jak można mieć osobę?? może lepiej sylwetkę?? tak mi się rzuciło po ponownym:)
pozdr aga
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


myślę że nie była głupia, myślę że mogła mieć mnóstwo ważnych powodów. W tej kwestii popieram Szymborską;)
a tak na serio wiersz nie jest o niczym, dla mnie jest o tym, że życie nie jest bajką i że czasem chciałoby się odwrócić, uciec od tego, co jest, kim jesteśmy. Od starzenia, śmierci, która tu wygląda jak zupełnie z życia wzięta, chociaż niezupełnie uciec, bo przecież śmierć jest oki, skoro uwalnia od życia. Tutaj chyba przede wszystkim jednak przypomina, że życie jest krótkie, że się nie powtórzy.
Jest w wierszu jakaś nostalgia, jakiś żal, za tym co było, albo raczej co mogłoby być. Peelce nie do końca dobrze jest w teraźniejszości, chociaż z pozoru angażuje się. Końcowka jest dla mnie natomiast enigmatyczna w zestawieniu z resztą; i nie pasuje, teraz wiem dlaczego - bo nie jest autorstwa autorki.
Tak mi się czyta ten wiersz. Dlatego żona Lota jest tu wg mnie na miejscu - przecież mogła obejrzeć się z żalu za wszystkim tym, co znała.

Jeszcze mnie razi "miała pochyloną osobę"...jak można mieć osobę?? może lepiej sylwetkę?? tak mi się rzuciło po ponownym:)
pozdr aga
wiesz, a ja mam swoją koncepcję na temat Wandy topielicy,
guzik prawda, że sobie gwałt zadała z powodu Niemca, poprzez czynność utopienia,
wszystko to się stało przez ciekawość i niecierpliwość; ona tak tego Niemca wyglądała, nogami przebierała na brzegu, aż się biduli noga omskła i chlupła w Wisłę
a że pływać nie umiała, a na dodatek udekorowała się była biżuterią (zwłaszcza żelazną, jako że złota było mało- głównie z przemytu), to i się była nieszczęsna na koniec utopiła!
słowianki nie takie głupie, zobacz jak np. branka Roksolana (wszak Polka, choć ruskoczerwona;) Sulejmana za nos wodziła
;)
Opublikowano

W ostatecznej wersji widzi mi się bardzo, fajne rzeczy jak "cynamon roztarty pod nosem" i "powietrze jasne bezczelne". To, co nas otacza potrafi być aorganckie, niekompatybilne. Tak bywa, zdarzało mi się mieć pretensje do słońca ze świeci. Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Maciek.J

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...