ty który błądzisz

[janusz_pyzinski]

ty bezimienny który kolory głazów odkrywasz
bo przecież wszystko ma swoją przyczynę
który błądzisz mając już wskazaną drogę
poszukujesz swojej czym będziesz
gdy wszystko osiągniesz a właściciel ciszy
drzwi za tobą zamknie

który ciągle szukasz nieswojego ego
pod własne nogi rzucasz kłody czasu
wierząc uparcie w nieodmienność losu
w oczekiwaniu zbyt łatwych przeznaczeń
swój los odnajdujesz tylko przez przypadek
czym będziesz kiedy umrą wszystkich snów etosy
a dzień kolejny drogi nie wyznaczy

ty który strącasz z nieba wszystkie gwiazdy
szukając swojej tej jednej jedynej
co będzie gdy niebo całkiem ogołocisz
i zachwycony pustkę nieba znajdziesz
mieszając z sobą skutek i przyczynę
w tyglu wspomnień dawno zapomnianych
czemu pamięć zdarzeń tamtych nie dostrzega
w domowych wieczerników progach
gdzie w drzwiach czas klęczący wypłakał odpusty
jak zbyt sugestywnie przypomniany anioł

który pragniesz nurzać się w wielkości
każdą wielkość bezmyślnie odrzucasz
swą pantomimą wśród drobiazgowych doskonałości
w koleinach życia topisz świętości saboty
podobny wszystkim Józefom i Mariom
chronisz kołyski urojonych marzeń
utopią żagli wiarą w dobre wiatry
wypływasz w morze nie zabrawszy mapy

paląc za sobą wszystkie mosty
nie chcesz budować Panteonu
mówisz że tylko grafomani się powtarzają
w smaku i zapachu chlorowanej wody
odchodzisz jakby nic się nie stało
gdy napoczęty bochen chleba
zawisł księżycem w ustach nieba
kiedy wciąż na plaży gonisz cienie
zachodzących słońc szukających wczoraj
odchodzisz jakby niewidzialny ktoś
podarował ci czas i zapomniał o nim

w spiżowym oddechu dzwonu
trudno zakwitnąć miłością
i w zamkniętych drzwiach
oczekiwać powrotu

[Agata_Lebek]

bezimienny kolory głazów odkrywasz
bo przecież wszystko ma swoją przyczynę
błądzisz mając już wskazaną drogę
czym będziesz
gdy wszystko osiągniesz a właściciel ciszy
drzwi za tobą zamknie

ciągle szukasz nie swojego ego
pod własne nogi rzucasz kłody czasu
wierząc uparcie w nieodmienność losu
w oczekiwaniu zbyt łatwych przeznaczeń
swój los odnajdujesz tylko przez przypadek
czym będziesz kiedy umrą wszystkich snów etosy
a dzień kolejny drogi nie wyznaczy

strącasz z nieba wszystkie gwiazdy
szukając swojej tej jednej jedynej
co będzie gdy niebo całkiem ogołocisz
i zachwycony pustkę nieba znajdziesz
mieszając z sobą skutek i przyczynę
w tyglu wspomnień dawno zapomnianych
czemu pamięć zdarzeń tamtych nie dostrzega
w domowych wieczerników progach
gdzie w drzwiach czas klęczący wypłakał odpusty
jak zbyt sugestywnie przypomniany anioł

pragniesz nurzać się w wielkości
każdą wielkość bezmyślnie odrzucasz
swą pantomimą wśród drobiazgowych doskonałości
w koleinach życia topisz świętości saboty
podobny wszystkim Józefom i Mariom
chronisz kołyski urojonych marzeń
utopią żagli wiarą w dobre wiatry
wypływasz w morze nie zabrawszy mapy

paląc za sobą wszystkie mosty
nie chcesz budować Panteonu
mówisz że tylko grafomani się powtarzają
w smaku i zapachu chlorowanej wody
odchodzisz jakby nic się nie stało
gdy napoczęty bochen chleba
zawisł księżycem w ustach nieba
kiedy wciąż na plaży gonisz cienie
zachodzących słońc szukając wczoraj
odchodzisz jakby ktoś niewidzialny
podarował ci czas i zapomniał o nim

w spiżowym oddechu dzwonu
trudno zakwitnąć miłością
i w zamkniętych drzwiach
oczekiwać powrotu




Lubię rozczytywać się w Twoich wierszach, poprawiać je na swój sposób, zapamiętywać najlepsze wersy :) :
swój los odnajdujesz tylko przez przypadek
chronisz kołyski urojonych marzeń

Trzy ostatnie na medal !:)

" trudno zakwitnąć miłością
i w zamkniętych drzwiach
oczekiwać powrotu"

[JacekSojan]

widzę tu przekładaniec ciekawych ujęć słowno-myślowo-obrazowych z banałami;
i tak - po 2 pierwszych dobrych wersach pojawia się zwrot nacechowany nieznośną i tanią dydaktyką: "bładzisz mając już wskazaną drogę";
po pięknym zwrocie: "gdy właściciel ciszy drzwi za tobą zamknie" nagle pojawiają się "kłody czasu", "nieodmienność losu", "łatwe przeznaczenia" - taka pseudointelektualna frazeologia, wata słowna której ukoronowaniem są może i "snów etosy", "żagli wiarą", "cholorowanej wody"(!?), "w spiżowym oddechu dzwonu", "zakwitnąć miłością"....to niestety tandeta z lamusa poezji;
cały wiersz ocieka grafomańskim pustosłowiem, a jego obszerność świadczy o braku kontrolowania weny;
to nie wiersz - to rozpacz pod tytułem: ambicja literacka;
i nic więcej;
J.S

[LadyC]

Zgadzam się z komentarzem Jacka
Zatem nie będę się powtarzać

Pozdrawiam
LadyC