To, co najdroższe (9.04.09)

[Michał Gomułka]

z cyklu Zbrodnie przeciw ludzkości



Krwawisz ziemio ojczysta,
najdroższa kochanko niebios
z Twych grobów unosisz lamenty
labirynt potwarzy jest kręty

Snujesz opowieści
o czynach Synów zapomnianych,
którzy serce oddali za wolność
czy pogrom wskazuje ich nieudolność?

Bośnio, coś wiary strzec chciała
przez miłych Twojej cnocie
ucisz Tych, co zostali - zapłakanych
powróć z dala konających wygnanych

Wstań im Siostro Święta
w pełni blasku, by śpieszyli się
nakarmić Twoją ziemię urodzajną
toż to bracia uczynili ją wydajną

Ile to już klęsk nastało,
nie przebierasz w ruin gmachach
wystrzelonych aż do nieba kiedyś,
teraz niemieszkalnych wrakach

Ile to już krzyków podzielonych rodzin
ilu męczenników niemym światu nosisz
czy pamiętasz głos dziewczynki,
która zeszła z głównej drogi?
ją to przed granatem mąż Twój uratował
- wujku zapomniałeś mojej nogi!

Nie kryj żalu droga Bośnio,
że od strachu tośmy zapomnieli
nie unieśli słowa prawdy,
gdy hańbiono obraz bieli

Nie kryj także nam zapłaty,
ale racz nie zapominać
przez tych, co nie chcieli Twej utraty
my też ich będziem wspominać