Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nić Ariadny pękła
pogubiłam się już w labiryncie własnych
myśli
nie potrafię dotrzeć już donikąd
jestem na uboczu drogi,
która prowadzi do złotego środka
mojej duszy

potrzebna jest mi wskazówka,
która sprawi, że
w huśtawkach wieczoru
ciepła ciemność
otworzy me oczy zmrużone
w szeleście srebrnych iskier
przed lustrem ciszy

i w otchłani źrenic
w strumieniu łez
szumiące snem
zobaczę tęsknotę,
która przejdzie jak smuga
przez oczy
i stanie się szeptem o zmroku

Opublikowano

Za dużo startych już przez czas metafor. I jeżeli pojawiają się "oczy" i "źrenice" w bliskim sąsiedztwie, to znak, że zabrakło, hm... wyobraźni (oczywiście poetyckiej). Dbać o słowo, o styl - np. jeżeli jest 1 os. l. poj. ("pogubiłam") to dopełnienie "własnych" jest zbędne!

Pozdrawiam.

Opublikowano

Bardzo fajny pomysł. Tylko może odrobinę dopracować ze strony technicznej?
Może lepiej:
nić Ariadny pękła

zgubiona w labiryncie
myśli
nie dojdę już donikąd
jestem gdzieś na uboczu drogi
która prowadzi do złotego
środka mojej duszy

potrzebna mi wskazówka

w huśtawkach wieczoru
ciepła ciemność
niech otworzy me oczy zmrużone
w szeleście srebrnych iskier
przed lustrem ciszy

i w otchłani źrenic
w strumieniu łez
szumiące snem
zobaczę tęsknotę
która przejdzie jak smuga
przez oczy
i stanie się szeptem o zmroku


To tylko sugestie. Łatwiej było mi je pokazać w taki sposób.
Dygam
Zuza ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • prawie jakoś Słowackopodobnie, -   Hymn przypomnę   Smutno mi, Boże! – Dla mnie na zachodzie Rozlałeś tęczę blasków promienistą; Przede mną gasisz w lazurowej wodzie       Gwiazdę ognistą... Choć mi tak niebo ty złocisz i morze,       Smutno mi Boże!   Jak puste kłosy, z podniesioną głową, Stoję rozkoszy próżen i dosytu... Dla obcych ludzi mam twarz jednakową,       Ciszę błękitu: Ale przed tobą głąb serca otworzę,       Smutno mi Boże!   Jako na matki odejście się żali Mała dziecina, tak ja płaczu bliski, Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali       Ostatnie błyski... Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze,       Smutno mi Boże!   ... a jeszcze byliśmy katowani w chyba w 2 klasie lic. tym hymnem postanowiliśmy napisać: Smutno mi Boże, gdy się spać położę widzę nad łóżka brzegiem pluskwy idące szeregiem i gdy pomyślę, że któraś ugryźć mnie może smutno mi Boże   ale poważnie zrobiłaś villanellę i wyszło zgrabnie (wydaję mi się że gubisz rytm 5/5 - np. środkowe wersy) podziwiam, bo dla mnie jest to rebus układanki rymów - brak mi cierpliwości pozdrawiam
    • pochichoczmy. opowiem historię biednego weneryka, który za opłatą udostępnia krasnoludkom pokryte szankrami ciało, robi za żywą ścianę wspinaczkową. postarajmy się nie pamiętać o grozach typu instynkt samozachowawczy, co sprawia, że nieraz czuję się jak zamknięte w klatce zwierzątko albo jak człowiek, w którego podczas sumy wlazł demon, kazał wyciągnąć z kieszeni noszoną od czasów harcerstwa finkę, wbiec na ołtarz i przyłożyć ją do szyi odprawiającego nabożeństwo księdza, po czym opuścił ciało opętanego (i co teraz? ocykasz się, biedaku, w samym środku szamba-tornada, nie chciałeś, nie ty zrobiłeś, nie wiesz, co jest grane, a tu nagle rzucają się na ciebie jakieś chłopy, obezwładniają). że bywa się rozkraczonym jak przejechana żaba, próbując złapać, spoić rozjeżdżające się wymiary. oj tam, jest dobrze. wiesz, przyśniło mi się słowo "wypoliczkowany". i nozdrza pełne krakersów. nie wiem, czyje. pośmiejmy się z tego.
    • @Alicja_Wysocka Dziękuję serdecznie. @Roma Również dziękuję, najserdeczniej!
    • @Marek.zak1 No wiesz... :)
    • ani kolorowa cerata ani biały obrus ba nawet bukiet polnych kwiatów   nie upiększy tak kuchennego  stołu jak najzwyklejsza kromka chleba   pachnąca polem wiatrem słońcem która nie mówiąc  do nas przemawia  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...