Płaszcz

[Anzelma Bohaterowiczówna]

moze to fatum
moze przeznaczenie
Borja siedzi gdzies w Granadzie i czeka na mnie
a ja nie moge go odnalezc
slysze jego glos
wolajacy gdzies z glebi
tlamszacy sie w moich wnetrznosciach
i juz nie wiem czy to on mowi
czy to ja jestem
wdziera sie we mnie
przeszywa jak tkanine
i obleka sie mna
i z duma nosi swoja zdobycz
jestem jego plaszczem
wsiakam jego pot
jego lzy
i choc nie czuje nic jako kawalek materialu
rozpalam sie jego gorycza
plone
kurcze sie
juz widac jego stopy
paze mu kostki
sycze z bolu
i razem ze mna on skamle
i ploniemy tak w bezdzwiecznym krzyku nieszczescia
krzyku ktorego nie slyszy nikt
tylko hiszpan z Granady i jego plaszcz
i ja
gasimy nawzajem wlasne lzy
wlasne plomienie
pozostaja tylko popioly
poparzone stopy ksiecia
i zniszczony plaszcz
ale mimo pozaru uczuc
mimo tych babli na palcach nog
mimo ze plaszcz jest podarty i smierdzi spalenizna
on podnosi ten wlasnie plaszcz z ziemi
wklada go na gole cialo
i idzie dalej dumny
wraca droga do Granady