Wiersze najprostsze II

[Bogdan Piwowarczyk]

poeta nie chce, aby świat
rzucił mu się walnął na mózg
nie może już patrzeć
na biednych, bo nieszczęśliwych
na nieszczęśliwych, bo biednych
wie, że zło niejednemu wyzłociło życie
wie, że krzyż niejednemu pokrzyżował życie
poeta nie jest stróżem nocnym moralności
przyzwoitką kogokolwiek
nie dba o czystość gatunku
choć nieskończona piękność ciała
nieskończona piękność duszy
to odwieczne marzenie człowieka
nie wiąże z jakąkolwiek czystością
przyszłości ludzkości
nienawidzi hyclów
wie, że największej ofiary wymagają ofiary
nie wierzy w trwały udany związek
co się będziemy rozwodzić
na ma nad czym
sztuką nie jest uwieść lecz odwieść
kryzysowi wieku średniego towarzyszy
rozkwit wieków średnich
osobisty kryzys gospodarczy
Rusów i Niemców za sąsiadów
mamy podobno z woli nieba
jak nie myśleć o nas jak o Mesjaszu
jadą Niemcy po nas do Rusów
jak po naszych trupach do celu
boki oba przebodli piwkiem napoili
ino wziąć się pod boki i walcować
nie do życia z życiem poety
życiu poety nie do życia z „poetą”
tyle alternatywnych możliwości
a tu życie jedno jedyne













jak żona jedna jedyna
baba po babie życie po życiu
baba obok baby z piekła do raju droga wolna
coraz więcej bólu
ból trzeba odboleć
ból trzeba przeboleć
w sprawie eutanazji
ostatecznie wszyscy pracujemy w wywiadzie
zagryzamy ząbki
i nikt nie wydrze nam wiadomości
które z takim narażeniem życia wiecznego zdobyliśmy
no wiadomo szacuneczek szanowanko
tak wzrosła skala zła
że musi jej odpowiadać
taka skala cierpienia?