Wyznanie sowy

[Bogdan Piwowarczyk]

Nazywają mnie sową
Jestem ptakiem z najmądrzejszą głową
To czego najbardziej nie lubi sowa
To przerażająca jasność dniowa –
Mnie wabi noc pustka ciemności
I tym podobne potworności
W dziejowym epok cyklu
Jestem patronką epok ciemnych – fin de siecle’ów
W pogardzie mam żyjątka drobniejszego ptactwa
Ja jestem patronką w ciemnych sprawach doradztwa
Mnie na ręce nosi Atena Pallas
Nic dla mnie słowik i pienia Marii Callas
Lecz nie dla mnie znowuż orla potęga
Choć duża w locie jestem niedołęga
To dziwne lecz kiedy dnieje
Mój wzrok i umysł od razu tępieje
A kiedy ziemię ogarniają ciemności
Moje spojrzenie nabiera niebywałej ostrości
Tak więc - jak rzekłam – nie do latania
Jestem przed śpiewem także się wzbraniam
W nienawiści mam bitwy najwyższe soprany
Moją filozofią jest filozofia rany
Wytrwale zdążam do zbadania jej sedna
Taka nocą bogata i taka za dnia biedna
I różne rzeczy przychodzą mi do głowy –
Jak ta, że nie do zagojenia raną
Jest głowa sowy
Przeliczającej gwiazdy –
Gdy niebo nocą się otwiera
I gdy wówczas najbliższa z nich – Słońce – zamiera
I takie są chwil dni epok prawa niezmienne
Po ciemnych następują jasne po jasnych ciemne
Ja także jak inne ptaki pragnę świtu
By znając ciemną stronę świata
Śpiewać o świcie niemą pieśń zachwytu
Ja – sowa - która wyostrzywszy wzrok w ciemnościach
Widzę gorzej choć lepiej
Ciemniej choć jaśniej