Nie będziesz

[piotrbierzynski]

nigdy nie będziesz początkiem
i wzniesienia szczytem
poręczą czy czekanem w skale
podmuchem rześkim

jak kartka z kalendarza
wyrwana zdecydowaną ręką

wieko życia mojego
nie zagarnęło Cię

[Mea Liberta]

Przykro mi się zrobiło. Zobaczyłam szczyt góry, poczułam rześkie powietrze i pomyślałam, że może zdobędę szczyty, poczuję powiew wiatru, ale nigdy nimi nie będę... nie zostanę z nimi dłużej niż na chwilę (ani one ze mną)... Smutny wiersz... Ja czuję się, jak poranna rosa, o której w ciągu dnia nikt nie pamięta... Ale nie podoba mi się ostatnia zwrotka... to "wieko życia mojego" tchnie sztuczną patetycznością.
Pozdrawiam