Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Podgórskie klimaty.

M._Krzywak

Przez M._Krzywak
w Forum dyskusyjne - ogólne

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zapraszamy poetów wszystkich podgórskich dzielnic do współtworzenia tomiku wierszy

Podgórskie klimaty

(225 wierszy poetów Podgórza)

Na spotkaniach podgórskich radnych (porozumienie „Podgórze Razem”) narodził się pomysł wydania tomiku wierszy promujących poetów Podgórza. Obchody 225-rocznicy powstania miasta stały się dodatkowym bodźcem do skonsolidowania działań i zaprezentowania swojego dorobku, także literackiego i – szerzej - artystycznego.

Wszystkich zainteresowanych poetów prosimy o nadsyłanie na adres redakcji gazet dzielnicowych 2-3 utworów oraz krótkiej noty biograficznej. Termin nadsyłania tekstów upływa 15 maja 2009 r. Wydanie książki, jej promocja i spotkania poetyckie będą odbywały się w miesiącu wrześniu w Domu Kultury „Podgórze” oraz na terenie całego Podgórza. By każda z dzielnic współtworzących porozumienie „Podgórze Razem” miała równy udział w redagowaniu tomu, wyznaczony został górny limit ilości autorów dla każdej z nich (10 – 15). Ponadto, do współtworzenia książki, zapraszamy grafików i rysowników. Ze względu na ograniczone fundusze możemy opublikować tylko prace biało-czarne.

w imieniu redakcji
Beata Anna Symołon ([email protected])

i Eryk Ostrowski [email protected]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nela
      Tam gdzie gasną nasze cienie

      Przez Nela · Opublikowano

      Wszystko jebło. Nie runęło – roztrzaskało się na milion kawałków, a ja zostałam w epicentrum chaosu, zalana ogniem własnej pustki, lodem, który wbija się w kości.   Cisza krzyczy. Każdy oddech wbija się w płuca jak tysiące ostrzy. Każda myśl, każde wspomnienie, każdy cień – rozrywa serce na kawałki, które nie chcą się już złożyć.   To była miłość. Cała, prawdziwa, dzika i pełna nadziei. Oddałam wszystko, co miałam, serce, które biło dla Ciebie, każdą cząstkę siebie, każdy uśmiech, każdą noc, każdy dzień.   A Ty odszedłeś. Nie było ostrzeżenia, nie było słowa. Tylko pustka, która zalała wszystko, co kiedyś miało sens. Świat stracił kolory, dotyk, smak – została tylko dziura, w której kiedyś mieszkała miłość.   Moje oczy patrzą w nicość, szukają ciebie w odbiciach, w cieniu, w każdej drobnej rzeczy. Dusza pali się od środka, rozrywa mnie chaos uczuć, które nie mają gdzie uciec.   Każdy ruch, każdy oddech, każdy dźwięk jest ciężarem, który miażdży ciało i serce. Wszystko, co kochałam, co dawało poczucie bezpieczeństwa, rozprysło się nagle, zostawiając tylko ból i tęsknotę.   Próbuję oddychać, próbuję iść dalej, ale pustka jest oceanem, który wlewa się do płuc, zalewa serce, kruszy każdy krok, ciągle przypomina, że to, co kochałam całym sercem, już nie wróci.   Wspomnienia wracają i szarpią mnie wciąż. Nie mogę ich odrzucić, nie mogę ich wymazać. Każdy uśmiech, każdy dotyk, każdy wspólny moment – wszystko wbija się we mnie i pali od środka.   Już wiem, że nic nie będzie takie samo. Nic nie wypełni pustki, która została po miłości, która była całym moim światem, która dawała sens i nadzieję, a teraz pozostaje tylko echo w sercu.   Ból we mnie nie jest cichy. Nie jest mały. Jest jak tsunami ognia i lodu, zalewające wszystko, co kochałam, co dawało choć cień poczucia bezpieczeństwa.   To nie mija. Jest we mnie w każdej komórce, w każdym oddechu, ciągle szarpie, pali, wypełnia chaos, ciągle przypomina, że wszystko, co kochałam całym sercem, roztrzaskało się w proch i pył.   I mimo że nic nie mogę zmienić, ciągle próbuję istnieć wśród ruin, ciągle próbuję znaleźć choćby ścieżkę, która pozwoli przetrwać kolejny oddech, bo nawet w tej pustce, ta miłość, choć utracona, wciąż mnie definiuje, wciąż mnie kształtuje, wciąż mnie boli.
    • JWF
      tylko walizka (tanka)

      Przez JWF · Opublikowano

      tylko walizka terkocze mi znajomo w tym obcym mieście szczerbatymi frontami kpią nawet kamienice
    • JWF
      pochłonięty urokiem

      Przez JWF · Opublikowano

      @Berenika97 Dzięki!
    • JWF
      HODL

      Przez JWF · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Dziękuję pięknie :)
    • Starzec
      Na słowo honoru

      Przez Starzec · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Mi się skojarzyło z cyberbullyingiem :) tym niewspółczesnym :) Pozdrawiam:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...