Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

droga prowadzi przez


witraże w seledynach
przebłyskach promieni
na skrzydłach ważki falującej
nad trzciną

*
z bukietu zieleni
w bezpieczną odległość
oddzielisz błękit od skrzydeł
a skrzydła od ziemi

skurczem twarzy
mierzysz spiętość rąk

wyciągasz w krańce rozsądku
z nadzieją zaczynasz
wszystko od początku

bukietem zieleni
oderwałeś skrzydła niebieskiej ważce

Opublikowano

ładny wiersz, takie połączenie natury z człowiekiem,
bo przecież niedaleko ma się jedno do drugiego, być
może zamieniłabym rozmierzysz-rozmarzysz, chociaż
jest tu tyle marzeń w obu dłoniach zdaje się, lirycznie
w kolorach;J.

Opublikowano

Pierwsze dwie strofy bardzo, bardzo dobre (no i te "witraże" w tle...), szkoda, że w kolejnych dwóch nadchodzi czas na zbyt "konkretne" (oczywiście mierzymy miarą poetycką:) wyznanie podmiotu. W tym wypadku jest to mętne - jesteśmy gdzieś przy rytmie rozmarzeń, i granicy rozsądku... Puenta wyśmienita.
Na tak.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Podzielenie spójnego świata na części pierwsze, rozszczepienie go, rozerwanie - destrukcja. Okrutny ten wiersz, choć pozornie lekki jak lot ważki w zielenio-błękicie. Mocny wiersz, robi wrażenie.
Tylko wg mnie rym niepotrzebny, bo jest jeden jedyny - to sprawia wrażenie przypadkowości, niecelowości, czyli słabości warsztatowej. Albo zrobić więcej rymów i przez to uwydatnić najważniejsze miejsca, albo zlikwidować i ten rym i zostawić białość - taka moja rada belferska. :-)))

Buziam serdecznie, Stasiu!

Opublikowano

A, no tak, sorki, nie zauważyłam wcześniej tych na "-emi/-eni", bo są dźwiękowo słabsze nić na "-ątku/-ądku". Są, tak, ale dlaczego nie w każdym wersie? Czy to ma znaczenie dla wyrażenia treści?

  • 1 rok później...
Opublikowano

W małym okruszku tyle radości,
chce iść na spacer -tupie ze złości.

Więc ją ubieram w czapkę i szalik,
byśmy się z zimą- lepiej poznali.

Idziemy w sniegi, gdzie wiatr zawiewa
i sypie biele- z wielkiego drzewa.

Trochę jest ślisko, bęc mała leży,
łapki ma białe, nos się zaśnieżył.

Wrzeszczy więc głośno, że pobrudzona,
śnieg otrzepuję- ona zmartwiona.

Drepczemy razem w kierunku rzeki,
idzie niespiesznie i zwalnia biegi.

Wyciąga ręce, aby ją ponieść ,
chodzenie w śniegu –nie zabronione.

Na moście kijek wrzucam do rzeki,
kijek wypływa -Jula się cieszy.

A potem mała ptaszka dostrzegła,
pragnie go złapać -pliszka uciekła.

Może bałwana ze śniegu zrobić,
śnieg się nie lepi -chociaż się topi.

Policzki dziecka mocno czerwone,
chce znów na ręce -tęskni za domem?.

Wracamy drogą, śnieg zaczął sypać
Jula na rękach moich - zasypia.

Więc ją wrzuciłam w domu w poduszki,
zdjęłam buciki, ogrzałam nóżki.

Teraz śpi słodko i się uśmiecha,
mała księżniczka -babci pociecha.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • gnomowładny ~~ Mojsze* racje są racniejsze* - twierdzi pewien prezesina .. Tego nijak nie dowodzi jego wygląd, kwaśna mina .. ~~ ~~ On ci to .. ~~ Przygraniczna, spora łąka - na niej "upierdliwy" owad .. Czy to Bąk(......), czy ruska stonka; zwąca siebie .. narodowa?! ~~
    • @Jacek_Suchowicz, dziękuję :)
    • Wtedy weszła pani Irena z dwiema filiżankami herbaty i ciastkami. W ręku miała foliową torbę wypełnioną słodyczami, mydełkami, kawą. Poczęstowała rozmówców, a torbę ze „skarbami” wręczyła Karolinie jako prezent. Studentka podziękowała, a pastorowa wróciła do swoich zajęć. - Mam dla pani propozycję - powiedział duchowny, popijając herbatę - mój syn napisał doktorat na temat wydawania „Głosu Ewangelii” czyli właściwie na taki sam temat, z którym chce się pani zmierzyć. Pożyczę pani egzemplarz maszynopisu jego pracy i egzemplarze pisma. Będzie pani mogła spokojnie pracować. Oczywiście mam nadzieję, że później je odzyskam. - Oczywiście - zdążyła powiedzieć zaskoczona Karolina. Dalszą rozmowę przerwała pastorowa, gwałtownie otwierając drzwi do biblioteki. Wprowadziła młodą kobietę i dwoje małych dzieci. Cała trójka płakała. - No chcieli je prawie zlinczować! – pastorowa mówiła podniesionym głosem, gestykulując przy tym. - Edwardzie, trzeba coś z tym zrobić, tak nie może być! - dodała - idź i przemów im do rozumu! Po tych słowach pastor podniósł się i wyszedł przed budynek, pani Irena pobiegła za nim. Karolina zaczęła przyglądać się zaniedbanej kobiecie oraz dwóm dziewczynkom w wieku około dwóch i czterech lat. O ile matka już się uspokoiła, to dzieci ciągle chlipały. Dziewczyna zajrzała do torby z prezentami, wyciągnęła cukierki i wręczyła je maluchom. Ujrzała w ich oczach błysk radości, ale najważniejsze było to, że się uspokoiły. - Mnie w Polecku nienawidzą. To mój mąż zabił syna pastora Kockiego - wyszeptała kobieta - mąż jest w więzieniu, ja nie pracuję bo mam małe dzieci. Skończyło się mleko w proszku, chciałam tylko mleko. A oni napadli na mnie, tak jakbym to ja zabiła i wyrzucili z kolejki.
    • @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Świetny wiersz napisałeś! :)))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...