Wiosna

[cedric]

Ku sporadycznej uciesze,
radosnych oczy przy powiece
Idzie wiosna, puka do okien,
spiesząc prężnym krokiem.
To ona nowo narodzona
jakoby dziecko w matki ramionach.


Słychać jej szum, jej odgłosy
schną okna, trawa i szosy.
Ta o to biegnąc co sił w sobie
daje nam wszystkim swoją urodę.
Czekam na nią co dnia aż zapuka
nie dam się zimie więcej oszukać.


I tak coraz bliżej idzie ona-Wiosna
ku pociesze wielce radosna.
Widać kwiaty pierwsze się przebiły,
spod zaspy śniegu się wiją.
Ileż szczęścia i liczne uśmiechy,
niesie prostota wysuszonej strzechy.

Piękno świata co dawien ukryte
przebiło śniegu srebrzystą płytę
I zmierza ku słońcu, ku niebu
by spotkać Tego co podołał temu.
***





Wszystkie komentarze mile widziane.