Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie martw się mała
umrzesz przede mną
ktoś kto tak kocha nie może
ja nauczyłem się tracić
wiesz
gdy uśmiechasz się przez sen
nigdy na jawie się tak nie uśmiechasz
drżę w obawie że mnie tam nie ma
i ciepło spokój nie pochodzą z mych oczu
dłoni nie mam miękkich a blizny na ciele i sercu
pamiętam wszystko i wiem
zanim stracę i będę znów
miał siebie by tylko nienawidzić

bądź spokojna.

Opublikowano

I nie łączyć tak ostentacyjnie ciała z secem - zresztą dość dużo tu elementów 'cielesnych' - Czy to zarzut?
Nie wiem, ale dla mnie to wyznanie wybrzmiewa nazbyt anatomicznie - subiektywizm odczytelniczy, pierwsze wrażenie.

Pozdrawiam
kasia

Opublikowano

Panie Żubrze, pierwotny zapis przywróciłem, przecinki poszły aut. mych, moich, zostawię skoro już było niech będzie.

kasiaballou, tak nie patrzyłem...jeżeli ciało i serce się łączy to ok! a czy ostentacyjnie? subiektywizm jak najbardziej;) innych komentarzy nie oczekuję... a blizny na ciele jak tatuaże - przypominają albo nie pozwalają zapomnieć.

pozdrawiam

Opublikowano

ach jaki peel po przejściach
zamiast się cieszyć, spokojnym snem dziewczyny
i uczyć się od niej pięknego uśmiechania przez sen
to myśli jak sie samemu tam władować ze swoimi bliznami i umiejętnościami tracenia
tytuł tu nijak
ale interesujący portret facetaaa
pozdraaa

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A niech się łączą na zdrowie ;)
Mnie raczej chodzi o to, żebym to sama zauważyła/wychwyciła, a nie tak... plask!
I są jeszcze oczki i uśmiech, wszystko w ławowej formie, czy ja tu przyszłam popodglądać, czy poezję czytać i własne wrażenia uwalniać ?
:)
Opublikowano
nie martw się mała
umrzesz przede mną
ktoś kto tak kocha nie może
ja nauczyłem się tracić
wiesz
gdy uśmiechasz się przez sen
nigdy tak jak na jawie
drżę że mnie tam nie ma
i ciepło nie pochodzi z dłoni
bo nie mam miękkich a blizny
pamiętam i wszystko
zanim stracę

bądź spokojna


ja bym to tak. Jest tu dużo nostalgii, dużo subtelnej, zwyczajnej troski i czułości, ze nawet o banał się nie czepię.
Niestety kobiety zwykle umierają później niż mężczyźni. Biologia :(((
pozdr aga
Opublikowano

haha basiu gowska znakomita cięta riposta, rozbawiłaś mnie:) masz zupełną racje :D

Emu Rouge to jest dobry remix. podoba się. a z przemyśleń własnych: zmierzyć się z "banałem" (miłość, wolność, altruizm etc.) i nie popaść w pompę to jest coś, co bardzo cenię (nie twierdzę że mi sie to udało;)

pozdrawiam

Opublikowano

nigdy na jawie się tak nie uśmiechasz ---> wywal całkiem, po co to?
i koniecznie zamień mych --> moich

poza tym bardzo plastycznie i ładnie. plusiczek.

pozdrawiam ciepło
Marta

Opublikowano

stefanie, taki twój lakoniczny komentarz zawsze cieszy.
aluno, tak właśnie.
potem się peel napuszył ze jako prawdziwy facet da sobie rade ale by nie wyglądało ze zbyt łatwo uderzył w werterowski klimat he he;)

dzięki Marto, tutaj niech zostanie jak jest.

pozdrawiam

Opublikowano

dzięki Judyt, charakterystyczne cieszy najbardziej.

Leno wiem że przeskok w chwile zapatrzenia na śpiącą ukochaną wtrącona jest nagle, "wiesz" mia być potwierdzeniem i zagajeniem. forma wypowiedzi mnie nie razi, wiesz
czytałaś inne moje wiersze

pozdrawiam!

Opublikowano

Agato ww miniaturce napomknięcie, inny wątek zamknęłaś. fajnie. a tytuł....peel to facet, ja przynajmniej jako przedstawiciel (ale wyjątkowy;) tegoż gatunku nie potrafię wyznawać miłości wprost, słowami. dlatego wyznania faceta brzmią dziwnie dla kobiet i bywają nieudolne. myslę że po gestach czynach łatwiej odczytać uczucia faceta niż oczekiwać słownych deklaracji.


nie zmienia to faktu, że mam problem z doborem tytułów:) pozdr

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Chwała i cześć należy im się na wieki. Pozdrawiam.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Arsis «fantastyczna wizja stworzona przez nadwrażliwą wyobraźnię» źródło SJP Zawieszenie pomiędzy nieważkością a nicością. Narracja i akcja jak w niemym filmie, przyciąga pomimo braku dźwięku i głosów.  Pozdrawiam
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...